hastalik

Bazan bir kuyuya benziyor hayat. Kör, pis, zehirli bir kuyuya. Boğuluyorum. Ölüme koşacak mecalim kalmıyor. Kimseyi görmüyor gözüm. Sevdiklerim yabancılaşıyor. Kitaplar  tuğla oluveriyor birden. Dostlarımın sesini tanımıyorum. Varlığım bir tele asılıyor. Bir kâbus bu. Bir hastalık. Gözlerimi kaybettikten sonra bu kuyuya daha sık düştüm. Uzun sürmüyor. Uzun sürse deliririm.

Hep aynı şeyi diyorlar: Doktora git.

Ne diyeceğim ben doktora? "Radyoda haberleri dinlerken hastalanıyorum, korkunç bir tedirginlik duyuyorum sözgelimi, ellerim avuçlarım kaşınıyor, gözlerim yanıyor, tırnaklarımı kemiriyorum, boğazımda bir öfke düğümleniyor, yok yere kavga çıkarıyorum, kırıcı oluyorum."

Ne güç aslında! Bir çiçeğe, bir çocuğa sizin gözünüzle bakamayacak, bakmak istemeyecek, temel çıkarları ve gelir kaynağı, sizin gönül verdiğiniz düzenin, dünya görüşünün tam karşısında duran, bu düzenle beslenen birine derdinizi açacaksınız: "Her şey bir yana, şu somut belirtiler kalksa ortalıktan," diye yalvaracaksınız, "Bilgiçlik yapamayacak kadar yorgunum, ellerinize bırakıyorum kendimi. Yeter ki yüreğimin dibinde yatan o keskin, acıtıcı buzul yüzeye çıksın, katlanılır olsun. Uykuda göğsüme giren burguyu söküp atabilsem, ansızın avlanmasam. Bir deneseniz belki anlarsınız: Yoz bir düzende yaşamanın bellibaşlı, adlı adınca bir hastalık olduğunu. Her insanın teşhis edilmiş kişiliğinin yanısıra, sahip olmak istediği kişiliğin de bir o kadar önem taşıdığını."

Kısaca söylemek gerekirse, anksietenin etkisiyle hareket eden ve koruma aracı olarak sevgiyi arayan bir insanın, bu isteğine kavuşması pek güçtür. İhtiyacı yaratan durumun kendisi, bunun tatmin edilmesine engel olmaktadır

Çünkü erdem fazlalığının hiçbir zararı olmaz;bu bilgi bolluğunun bir hastalık sayılmasına, buna karar verenlerin cehaletine yol açmaktadır. İnsanlar kendi sahip olamadıkları şeyin bir başkasında bol bulunmasının gereksiz olduğunu düşünürler.

...her şeyi fazlasıyla anlamak bir hastalıktır;gerçek,tam manasıyla bir hastalık.

“Her kentin kalabalığı içinde böyle insanlar vardır. Kent kaderi olmuş. Terk edemeyeceğini bildiği halde, o kentte, içinde hep bir terk etme arzusu ile dolaşan. Bu kentin içinde o kadar çok acı çekmiş ki, bu yüzden de mutluluğun yine en yakın burada olduğuna inanıyor. Acı da, terk etme arzusu da belli bir seviyeye ulaşmış. O kenti dur duraksız algılıyor artık. Kronik bir hastalık, açık bir yara ama işte bedenini en fazla algıladığı yer olarak.”