Yer çekimine yenik düştüğüm akşamdı
Dayanamıyorum daha fazla dediğin hani
Ne bekliyordum ki senden
Olmayacağını bildiğin bir şey için
Neden feda edecektin ki her şeyi
Kayboldun aniden diğer yıldızlar gibi
Maviden başka renk, dünyadan başka gezegen
Kendinden başka hatıra bırakmadan.
Küçücük bir umut parçacığıydı
En baştan beri elimde
"çok ilginç,” dedi furi.
“şimdi, ya ben aklımı kaçırdım ya da sen, beş yaşındayken o odaya girip orada yatan bebeği
gördüğünde onu öldürmeyi isteyecek kadar nefret duyduğun için, bu öyküyü uydurdun, ne dersin?”
“ama hatırlıyorum.”
“nefret ettiğini hatırlayabilirsin, ama bütün kanıtlar
aleyhinde. annen içeri girdiğinde ne demişti? ‘bırak şu
bebeği!’ ya da ‘bebeği incitme!’ gibi bir şey mi?”
“hayır, net bir biçimde hatırlıyorum. annem ‘ne
yapıyorsun burada?’ dedi ve bebek de o sırada ağlıyordu.”
“bu işte beni şaşırtan şey, olayın duygusal yönünü –
nefreti ve acıyı– dinlemeye kendimi çok kaptırdığım için,
gerçekleri gözden kaçırmış olmam. bu gerçeklerin,
varlıklarını bana duyurmak için tekrar tekrar bağırmaları
gerekti. nefret gerçekti, deborah, acı da öyle. ama şu
yaptığını hatırladığın şeylerin hiçbirini yapacak kadar büyük değildin o sırada. ve annenle babanın bütün bu yıllar boyunca duyduğunu söylediğin utanç da, kız kardeşinin ölmesini istediğin için kapıldığın suçluluk duygusundan başka bir şey değil. kendi gücün konusunda edindiğin yanlış bir fikirle (sırası gelmişken söyleyeyim, hastalığın yüzünden bir türlü
kurtulamadığın bir fikir bu), bu düşünceleri kafandan
atamadığın bir anıya dönüştürmüşsün.”
“gerçekten olmuş bir şey gibiydi sanki. bunca yıl, gerçek
bir şeymiş gibi yaşattım bu anıyı.”
Gerçek müslümanlık, ağlarken hatırladığın kadar gülerken de Allah’ı hatırlayabilmektir.
Son şarabı da pencereden attık
Ayı ve kederi de ziyadesiyle bitirdik
Tek hissedebildiğim küçük kalp atışların
Sayabildiğim
Damağımda ölümün tadı
Elimde dokuz milimetrelik soğuk
Tek duyabildiğim nefesin
Gülüyorsun bir de arada, erkeğim diyorsun
Kalbimi bırkmışım önündeki tabağa
Sesimi de bardağına, pipetle içmen için
Onca yıldan sonra hala saçma
Yolu yarılamışken her şeyden vazgeçmek hiç de sanıldığı kadar zor değildir aslında. Zor olan kısmı, o hatırladığın yoldan tekrar dönmektir. Her şeyi geri sarmak ve ardından tekrar başlamak... Tekrar, tekrar, tekrar, tekrar... Ve her başlangıçta "her şeye sıfırdan başlıyorum" hissine kapılırsın. Sıfır toplamada etkisiz eleman, çarpmada yutan eleman, gerçek hayatta ise kandıran elemandır. Çünkü hiçbir zaman sıfırdan başlayamazsın hayata. Her dönüş biraz daha eksiltir seni..
