Günümüz yayınlarının bir çoğu maalesef böyle
Hayatta nasılsa edebiyatta da öyle: Her nereye dön-seniz derhal kendinizi düzelmez, yola gelmez bir insan güruhuyla karşı karşıya buluyorsunuz, her tarafı her bir köşeyi doldurmuşlar, tıpkı yaz sinekleri gibi sürü halinde her yere doluşup her şeyi kirletiyorlar. Bir yığın berbat kitap, gıdasını buğday başaklarından alan ve sonunda onu boğup kurutan edebiyatın istilacı yabani otları da öyle... İnsanların zaman ını, parasını, dikkatini —ki bunların meşru hak sahibi iyi kitaplar ve onların soylu hedefleridir— gasp etmektedirler: Bunlar ya safi para kazanmak ya da makam mevki elde etmek amacıyla yaz ılırlar. Dolayısıyla sadece yararsız değildirler; fakat müspet olarak zarar da verirler. Mevcut edebiyatımızın tümünün neredeyse yüzde doksanı halkın cebinden birkaç kuruş aşırmaktan başka bir hedef gözetmez ve bunu başarmak için yazar, yayıncı, ve eleştirmen elbirliği edip güçlerini birleştirmişlerdir.
Yaralar vardır hayatta, ruhu cüzzam gibi yavaş yavaş ve yalnızlıkta yiyen, kemiren yaralar. Kimseye anlatılmaz bu dertler. Çünkü henüz çaresi de devası da yok bu dertlerin.
Düşündüm, herkesin gökyüzünde bir yıldızı varsa, benim yıldızım uzak, karanlık, anlamsız olmalı. Belki de hiç yıldızım olmadı.
İçimde müphem bir arzu: Bir deprem olsa da, bir yıldırım düşse de, sakin pırıl pırıl bir dünyaya yeniden doğsam?
Azap çeken bir ruh gibi bekliyor, kolluyor, arıyordum, lakin boşuna! Dünya; ıssız, yaslı bir ev gibi görünüyordu gözüme ve ben bağrımda bir acı duyuyordum.
Bana göre değildi bu dünya; bir avuç yüzsüz, dilenci, bilgiç, kabadayı, vicdansız, açgözlü içindi; onlar için kurulmuştu bu dünya.
Gönlümde düğümlenen bir şeydi bu ıstırap, bu kederli hal; kasırgadan az önceki havayı andırıyordu.
Hissettim ki benim düşüncelerim de dayanıksız bir avuç kor gibidir, kül olmuştur, bir üflemeye bakar.
Birbirine ters düşen öyle çok şey gördüm, birbiriyle çelişen öyle çok şey duydum ki! Artık hiçbir şeye inanmıyorum.
Bazı kimselerin ölümle savaşı daha yirmisinde başlar; birçokları da yağı bitmiş lambalar gibi sessiz, yavaş, ecelleriyle sönerler.
Yalnız ölüm yalan söylemez!
Ölümün varlığı bütün vehim ve hayalleri yok eder. Bizler ölümün çocuklarıyız, hayatın aldatmacalarından bizi o kurtarır.
Kimse göründüğü kadar dayanıklı değildir.
Sadece görünmeyen yangınlar,duyulmayan fırtınalar,gizlice çürüyen ruhlar vardır.
Nedir günler, nedir aylar? Benim için bir önemi yok bunların; mezarda olan için zaman, anlamını kaybeder.
....
Kulaklarım açık, geliyor kan
Oturduğum koltuk, tuttuğum savaşlar
Damla damla kan
Hatırlıyorum birden damarlarımda hızlı koşan bir kan
Bir gün, bir yerde, ellerim ufakça
Her yanım kör duvardı, ellerim ufakça
Paldır küldür adamlardı birden ki dört köşe
Dört köşe bir karanlıktı her yanım
Bu düzenler, bu adamlar dört köşe
Geldilerdi üç beş gölge
"Öyle deme hay yiğen. İnsanoğlu çiğ süt emmiştir. Her kötülüğü yapar, her iyiliği de yaptığı gibi."
Sayfa 178 - Yapı Kredi YayınlarıKitabı okudu
Ben bazı kitaplar için "kalbe huzur, ruha şifa" kitaplar derim. " Kış Üzümü" de bu söylemi hak eden kitaplardan...
Okuyucuyla sohbet eden bir üslup, duru bir Türkçe, yer yer şiirler... Neden huzur ve şifa kelimelerini aynı cümlede kullandığımı anlatmaya yeter sanırım.
"Hocam bu kitabı kimlere tavsiye edersiniz?" diye soran olsa "Gençlere" derim. Evet herkes okusun, her kesime hitap eder. Ama hayat, din, edep, toplum bilinci, siyaset...gibi değerlerin, öğretilerin olmadığı, bir yığın kitap (çöp) gençlerimizin ellerinde, işte bu yüzden gençlerimiz okusun. Okusun ki bir bilinç yerleşsin dine, edebiyata, hayata dair taze zihinlerine...
Kaleminize, yüreğinize sağlık sayın Mehmet Tekiner...
Kitap Şuuru
