Şu çağın en büyük derdi insan. Dostu, sevgilisi, iş arkadaşı, akrabası... Seçebildiklerimiz de seçemediklerimiz de dert olabiliyor. Her şey yolunda gitse, insanlar zaman zaman can sıkıyor. Sonra da hiçbir şey olmamış gibi soruyorlar, neyin var? Paul Auster cevaplıyor: "Benim bir şeyim yok. Doğru insana rastlamadım, hepsi bu." Yeni bir
Kendimi bulmak
Koskoca bir hiçliğim uzay ve zamanda
Çöl oldu gönlüm, ne deniz kaldı ne damla
Ver bana sevgini, ver ne varsa şu anda
Benim yarına çıkacağımın bile garantisi yok
Aklı bırak, hislerinle bul beni
Gözlerimde görmüyorsan evreni
Soy beni benden, ardında gör seni
Fark et bizi ve affet hepimizi
Binlerce ben var içimde ve zor, zor esas beni duymak
Gerçekliğe alışamadım, deliyim, işim hep hayal kurmak
Beni doyurmadı hiçbir istediğim, kaderim kayıp olmak
Geriye tek çözümüm kaldı, o da kendimi bulmak
Lacivert gece, kırık bina, Galatasaray, şükrü ve kitaplar
Akşam oluyor, açık balkon kapısından odaya giren soğuk hava kollarıma çarpıyor. Hoşuma gitti bu durum. Sanki soğuk havaya kafa tutmuşum. Esersen es bak üşümüyorum işte. Bu aralar kafa tuttuğum olaylar artıyor. Yaşama inat ediyorum sanki. Hayır böyle yasanilmaz bak böyle de yapabilirim. Kadere karşı gelmek gibi... Ben istedim bunları oysa ki. Ama