Yalnızlığı ne kadar geniş bir alana yayarsan yay ne kadar uzak bir zamana ertelersen ertele, acısı ve ağırlığı azalmıyor. Çünkü insan, yüreğini göğüs kafesinde yapayalnız taşıyor.
"Seni hiçbir dünya telaşına değişmedim ben. Evlerin ve kalabalığın ağırlığını sana üstün tutmadım. Yoksulluğun acısından hafif bilmedim acını. Nereye gidersem gideyim seni yürüdüm hep. Sevincini bir barış, bir bayram sabahı gibi taşıdım içimde."
Herkesin hızla uzaklaştığı yol kenarında yapayalnız kalmıştım. Elini aradım, Yoktu ...
Okur Takip Önerileri
Kederi ezber ede ede büyüyen bir çocuğun olgunluğudur gülüşüm.
Bir kirlenmeden korumak için susarak yaşadığım her şeyin bir yenilgi olduğunu çok sonra öğrendim.
Benim, kıyısında saygıyla beklediğim olanak,
başkalarının çiğneyip attığı bir sıradanlıktı...