Sen de benim gibi, seni sevmeyeni sevdin hep. Sana acı çektireni... Seni aramayanı, telefonlarına çıkmayanı, çıkınca seninle bir küfür gibi konuşanı sevdin... Sen de benim gibi seni incitip, üzeni sevdin hep.
"Nasıl da unuttuk, kimsesiz odalarda, işte vaktidir kendimizden kopmanın, dediğimiz o sonsuzluk anlarının bizi herkesten ayırdığını."
Ben aşk için vaktimi hiç sakınmadım.
Sayfa 52 - Tekin YayıneviKitabı okudu
Hayalleri azalınca insan daha çabuk yaşlanır.
Bilirsin, dünyanın en kolay, ama en riskli rolüdür iyi kalpliliği oynamak...
Sevmek, insanın çok yakın hissettiği birinde kendisine merhamet duymasıydı.
Eski bir kadınsın sen,
Aşkı öğretmek için celladını tekrar tekrar dirilten...
Hasta sınıflardan geliyorduk... Hasta bir toplumdan. Çünkü orada sevgi başarı kutusunun içindeydi ve bu kutu sonsuza dek kilitliydi.
İnsan ancak birine inanıyorsa onu kıskanırdı...
Gerçekten seven ve acı çeken insanların sırrı olabilirdi
İnanç bitince, utanç da biter.
Doktor, neden beni önünüzdeki kitapta arıyorsunuz? Ben düşündüğünüz gibi olmak zorunda mıyım? Neden bana bir sıfat yakıştırmak istiyorsunuz? Ben bana yakıştırılan sıfatlardan kurtulabilir miyim diye size gelmiştim, beni yanıltmayın.
İnsanın hayalleri azalınca daha çabuk yıpranır, her şeye üzülür, alınır...
Yönetim şekilleri, rejimler, ideolojiler, dil kurallar, olan ve olabilecek bütün sistemler... Varmısın hepsinin dışına çıkmaya... Hepsinin dışına...