İyi hissetmek elbet lazım, ama şart değil. Ben artık anladım. İyi hissetmek ve mutlu olmak benim için artık bir amaç değil, varacak son köy ise hiç değil. Ama "hissetmek" öyle. Varsın biz yaşayalım sadece. Yine edelim dualarımızı, yine şükredelim her sabah uyandı ğımızda. Yine iyiyi kovalayalım, yine güzele dönelim yü zümüzü. Ama madem hayatın türlü türlü hali var, onla rı da görmezden gelmeyelim. Sevinelim, üzülelim, endişelenelim, meraklanalım ve sakinleyelim. Gün gelsin öyle mutlu olalım ki içimizde havai fişekler patlasın. Önce seslerini duyalım, sonra canlı renkleri gözümüze alsın. Başka bir gün olsun, o fazla parlak renkler solsun. Neşemizin balonu bir anda elimizden kaçsın, şekilsizce uçarak gökyüzünde kaybolsun.
Gün gelsin, biz bir gün daha gelmeyecek sanalım.
Gün gelsin, günler yetmeyecek diye telaşlanalım.
Ve umarım bir gün gelsin, iyi ya da kötü, üzücü ya da neşeli, kırıcı ya da yorucu, bakalavalarımızın arasını dolduran her duyguya derin bir minnet duyalım.
Çünkü bugün bana sorsan, artık bize bundan öte köy yok.
Sayfa 54Kitabı okudu
