Refik Amca'nın hüzünlü hikayesi...
İhtisasımın sanırım ikinci senesi...
Kanser polikliniğinin çömez asistanıyım,
Üzeri kan, idrar, balgam vs lekeleriyle süslü buruşuk mavi takımımla geceleri nöbet tutuyorum, gündüz polikliniğin işlerinde koşturuyorum.
İki günde bir de insani bir saatte çıkabilirsem eğer hastaneden eve gidip uyumaya çalışıyorum.
Merhaba arkadaşlarım, büyüklerim, abilerim, ablalarım. Değerli vaktinizden birkaç dakika çalarak hayırlı bir iş için yardım isteyeceğim. Bugün sabah, kitapların yorumları hakkında bir video izlerken, okurun doğudaki bir okula kitap bağışlayacağını öğrendim. Birçok yayınevine başvurmuş, olumlu yanıtlar almış. Ben de sizlere, okurlara, kitapçılara
LOJMAN
Lojmanda oturmak ayrı bir yaşam tarzı. Herkesin kocasının aynı işi yaptığı bir aileler topluluğu bu. Çalışmayan kadınlar için standart bir hayat: Sabah aynı saatte, hatta aynı dakikada evinden çıkan üniformalı kocalar, pencereden kocalarının servis araçlarına binişini seyreden kadınlar, öğleye kadar ev işleri, öğleden sonra kadın
http://www.hakanevrensel.com/guneydogudan-oykuler-2/Kitabı okudu
"Ahmed Cevad" kimdir?
Şöyle bir geriye yaslanır ve beni can
kulağıyla dinlerseniz, sizi, birkaç dakika da olsa,
başka bir dünyaya, duygu âlemine taşımak
istiyorum.
Türkiye ve Türk kültürüne hizmet edenler
unutulmamalıdır. Evet, milleti millet yapan
değerler vardır, şahsiyetler vardır; hani, bir
melodi var ya “unutmamalı, sevgiyle
İçimdeki kötü histen kurtulamıyordum. Evet, babamın bir çok hayat üzerinde pozitif bir etkisi vardı; benimki hariç. Bazen onu günde sadece bir kaç dakika görebiliyordum. Bunu düşündüğüm için anında kötü hissettim. Bencildim. Hasta bebekler benim babamla vakit geçirmemden daha önemliydiler. Doğanın yanlış yaptığı şeyleri düzelten bir kahramandı o.
Sayfa 45 - MartıKitabı okudu
Biz insanoğlu, bazen kendimizi üzecek yüzlerce neden bulur, içimizi sıkar , kendi kendimizi yiyip bitiririz. Sinir olduğumuz, sevmediğimiz şeylerin listesini yapar ama hiç sevdiklerimizin listesini yapmayız. Mutsuz olduğumuz bir anı saatlerce düşünürken , mutlu olduğumuz anı sadece beş dakika düşünür sonra unuturuz. Mutlu olmamız gereken onlarca neden varken, neden böyle davranıp günümüzü, yaşadığımız anı, hayatı kendimize zehir ederiz ki? Her şey mükemmel olabilir mi ? Böyle bir ihtimal dahi var mı ki ? Hiç sanmıyorum. Hepimizin hayatında sorunlar, prüzler var hatta ayağımıza taş olup takılan dertler var. Ama yapılması gereken birinin gelip ayağımızın önünde ki taşı almasını beklemek değil taşı yolumuzdan alıp yola devam etmektir. Bu her zaman kolay olmayabilir çoğu zamanda zordur ama biz kendimiz için varız öyle değil mi? Kendimiz için zoru başarmayacaksak eğer kimin için yapacağız bunu? Herkese her şeye rağmen yola devam etmeliyiz,neden mi ? Çünkü hayat buna değer, çünkü yaşam buna değer.
ELİF BAYRAM
