İnsan yaşamı içsel huzuru ararken sonsuzluğa uğurlanır.Bizden önceki insanlar geldi gitti,biz şuan varız ve gideceğiz,bizden sonrada insanlar var olup yine gidecekler.Bu döngü nerde bozulur,nerde duraklar nerde
değişir bilmiyorum.Ağaç yaş iken eğilir sözünü ben küçükken anlamıyordum.Gerçek anlamıyla düşünüyordum bu sözü.Ağaç yaşken neden eğilsin ki hem yaş ağaç zor eğilir zor kırılır,bir türlü kopmaz.Küçükken yaş dalları kırıyorduk ordan biliyorum.Doğaya ve canlıya zarar veren bir çocuktuk malesef.Ağaç yaşken eğilir sözü bu farkındalığı yaşamamız için söylenmiş galiba.Büyüdükçe öğrenmemeliydik.Öğrenip büyümeliydik.Hayat bu konuda biraz gaddar.Öğrendiğimizde zaman “süre bitmiştir nefesi bırakın “diyebiliyor.Sadece öğrendiğimizle kalabiliyoruz.
İnsanın kendisini önce farketmesi sonra “ya bir ben var onunla bir ilgileneyim hele bu kimdir,nedir,ne istiyor bir tanışalım” demesi gerekiyor.Kendi iç dünyasının doğalında ve dış dünyanın doğalında uyumlu bir şekilde yaşamaya çalışması gerekiyor.Zor bir meşguliyet öyle ağızdan çıktığı kadar kolay olmuyor.
Kitap insan doğası üzerine konuşmalar,tespitler,öneriler sunuyor bize.Kitaplığınızda ve zihninizde olması gereken bir kitap.
Kitapla kalın okumayla yaşayın.