Yirmiikinci Söz'ün İkinci Makamı
بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّح۪يمِ
اَللّٰهُ خَالِقُ كُلِّ شَيْءٍ وَهُوَ عَلٰى كُلِّ شَيْءٍ وَك۪يلٌ ٭ لَهُ مَقَال۪يدُ السَّمٰوَاتِ وَ الْاَرْضِ ٭ فَسُبْحَانَ الَّذ۪ى بِيَدِه۪ مَلَكُوتُ كُلِّ شَيْءٍ وَاِلَيْهِ تُرْجَعُونَ ٭ وَاِنْ مِنْ شَيْءٍ اِلَّا عِنْدَنَا خَزَٓائِنُهُ وَمَا نُنَزِّلُهُٓ اِلَّا بِقَدَرٍ
Hayat onun için fâni idi, ‘arada’ yaşadı hep, misafir gibi oturdu bu dünya evinde. Sokağı sevmedi pek, evine, çalışma odasına kapandı, çıktıysa da bir lokma ekmek için. Yalnızlığını yazarak azaltıyordu. Zihnimde onu eski bir İstanbul sokağında, yokuş yukarı bir elinde filesi, diğer elinde çantası, yorgun argın eve dönerken hayal ediyorum. “Eski Sokak” şiirinde; “Akşamları çanta, file –yorgun, ağır/Dönerdik eve.” diye anlatır ya!.. Kimseye ilişmedi, sesini yükseltmedi kendi köşesinde sırasını bekledi sessizce. Nedense bana hep o ağaç kokan eski ahşap evlerin ve serin, dar sokaklı küçük İstanbul mahallelerinin özlemini duydu gibi gelir “Evler Şairi”. “Küçük ahşap bir dizi evlerdi/On yıl önce o sokak/Sonra geniş caddelere çıktık/Apartman –sizden uzak” dizelerinde dile getirmiş bu özlemini. Kendi içinde yaşayan adamdı; kavgasız, kaderine razı. Yok muydu dertleri? Vardı elbet! Daha çocukken yakalandığı hastalığın sıkıntılarını bir ömür boyu çekti; “Hastalıklar haram eder hayatı” demiş bir şiirinde. Sonra ev, yoksulluk, geçim sıkıntısı, kayınvalidesinin hastalığı… Ama isyan etmedi, bunalmadı, bunaltmadı. “Şikâyet Tanrı’ya isyandır ve saadet küçük şeylerde” diyor bir mektubunda.
Alaattin Karaca
“Olmak” ise, bizi olduğumuz gibi kabul eden, onaylayan, kendimizi seviyor ve anlaşılıyor hissettiğimiz bir ilişkide, yani sevgilide/sevgiliyle mümkündür. “Ben sende oluyorum” der Martin Buber. Bu benim hayatımın ve psikoterapi anlayışımın da temelini teşkil eder. O nedenle özlediğimiz şey aslında tabii ki sevgilidir. Çünkü “ben” ancak “öteki”yle var olabilir…
Sayfa 164Kitabı okuyor
