Annemi,babamı,sevgilimi,engellileri,çocukları..ve daha ''özel bir günü'' olan her türü,cinsi tek bir günde hatırlamak istemememi destekleyen bir yazı.
(Banu Avar Facebook sayfasından alıntıdır)
''Tartışmayı bilen'' herkesin okumasını ve görüşünü belirtmesini dilerim.
Geçmişten bir yazı..,
O 1864 de doğdu. 41 yaşında annesini kaybettiğinde ABD
Zenginlerin Yoksullara Duyduğu Sınıf Kini
Yoldan geçen insanların bana soran gözlerle baktıklarını görüyorum bazen. İçinde bulunduğum durum, yaşam biçimim, onlar için kesinlikle kabul edilemez, bunu biliyorum. Bana yaklaşmaktan, istemeden de olsa bana dokunmaktan çok korktuklarını hissediyorum. Hoş, benim de onlara yaklaşmak gibi bir niyetim yok. Ama bazen acıyarak ya da aşağılayıcı bir tavırla bakmaları beni rahatsız ediyor. Rahatsızlık demeyeyim de, daha çok tuhafıma gidiyor, gülüyorum. Çünkü bu şekilde bana baktıklarında neler hissettiklerini biliyorum. Onların gözünde ben, daha iyi, daha güzel ve daha anlamlı bir yaşam sürme gereğine dair iyi bir örneğim. Varlığım onlara nasıl yaşanılmaması gerektiğini gösteriyor. Ben ve benim gibiler, sokaklarda yaşayan yoksul ve kimsesiz insanlar, onların hayata tutunma nedenleriyiz sanırım. Bana baktıklarında kendilerinin iyi bir durumda olduklarını hissediyorlar; kendilerini hep daha aşağıda olan insanlarla kıyaslayarak tatmin ediyorlar. Onları alıyorum, ama onların beni anlayabileceklerini sanmıyorum. Çünkü beni anlamamak için, ne düşündüğümü ve ne hissettiğimi bilmemek için çalışıp duruyorlar. Oysa, bir anlığına zamanı durdurup dışarıdan kendilerine bakmalarını sağlamak mümkün olsaydı, dünyanın sunduğu manzarayı gördüklerinde şaşkına dönerlerdi kuşkusuz.
Sayfa 34 - Karanlığa Methiye-Kitabı okudu
Albert Camus
"Gerçek şu ki –en azından benim açımdan– sanatçı da her insan gibi karanlıkta yolunu bulmaya çabalıyor, dünyanın çilesinden kendini uzak tutamazken, bir yandan da yalnızlığın ve sükûnetin hasretini çekiyor; adalet hayalleri kurarken, bizzat kendisi adaletsizliğe sebep oluyor; boyunu aşan bir arabayı sürüyorum sanırken onun arkasından sürükleniyor. Bu zahmetli yolda sanatçının tek yapabileceği başkalarından yardım almak, ve herkes gibi o da hazdan, unutuştan, aynı zamanda dostluktan ve beğenilmekten medet umuyor. Ve herkes gibi o da, umuda sarılıyor. Mesela ben umudumu hep verimlilik düşüncesinden devşirmişimdir. Bugünün çoğu insanı gibi ben de eleştiriden, küçümsemeden, kindarlıktan –tek kelimeyle nihilizmden– bıktım. Kınanması gereken şeyi kınamak şart, ama bunu dosdoğru ve uzatmadan yapmalı. Öte yandan, övgüye değer şeyleri de layıkıyla, uzun uzun övmek gerek. Sanatçı olmamın sebebi bu sonuçta, çünkü yadsıyan bir eser bile bir şeyleri olumlamakta, bize ait bu sefil ve muhteşem hayata selam durmaktadır.
Yarın öbür gün dünya yerle bir olabilir. Önümüzde duran bu tehlikeden çıkarılması gereken bir ders var. Böylesi bir gelecek karşısında mertebelerin, unvanların, payelerin gerçekte ne olduğunu görüyorsunuz: bir el hareketiyle dağılıp gidecek birer sis bulutu. Bize kalan yegâne gerçek, hepimizin paylaştığı o çıplak acı, ve acının kökleriyle iç içe geçmiş o direngen umut."
e-skop.com/skopbulten/pasa...
4.48 Psikoz Tam metin
(Çok uzun bir sessizlik)
Ama senin dostların var.
(Uzun bir sessizlik)
Çok dostun var.
Onların sana bu kadar koltuk çıkmaları için ne veriyorsun onlara?
Alıntı
En yüce değer,emeği yaratan insandır.
Para kazanmanın onursuzluğu...
İddia ediyorum herhangi bir işte çalışmakla fahişelik yapma arasındaki tek fark yöntemseldir, amaç aynıdır: para kazanmak
Daha onurlu yaşamak için para kazanmamaya var mısın dedim, : Bizi bu sisteme sıkı sıkıya bağlayan nedir? PARA..Nasıl da satın alınmışız!Daha doğarken
Bir Kadının Yaşamından Yirmi Dört SaatStefan Zweig · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 2020126,1bin okunma