Bedel ödüyor, hangi günah için ödediğini merak ediyor, çok bencil davranmışım deyip duruyor. Oysa hangi düşüncede, hangi harekette ben diye bir varlık gösterdi ki? Hayattaki amacı neydi? Büyüklük… başkalarının gözünde. Şöhret. Hayranlık. İmrenme. Bunların hepsi başkalarından gelen şeyler. Tüm inançlarını başkaları dikte etti ona. O bunlara pek bağlı kalmadı ama başkaları onun bağlı olduğunu sandığı sürece bir sakınca görmedi. Öncelikli derdi hep başkalarıydı. Büyük olmak istemiyor, büyük sanılmak istiyordu. Bina yapmak istemiyor, mimar olarak hayranlık toplamak istiyordu. Başkalarını etkileyebilmek için başkalarından çaldı. İşte sana kendini katıksız silme. İhanet ettiği, feda ettiği şey, kendi egosuydu.”
Sayfa 859Kitabı okudu
Farabî’nin ana amacı daha önce de işaret edildiği üzere insanın nihai amacının ne olduğunu bilmek ve bunu gerçekleştirmektir.
İnsanın asıl amacı ise ona göre mutluluktur.
İnsan nasıl tek başına varlığını sürdüremezse, insanın ahlâki özünü, ahlaki cephesini gerekenleri yerine getirmesi de toplum ve Siyasal düzen olmasının mümkün değildir. Bu anlamda siyasal hayat, ahlâki hayatın gerçekleştirilmesinin zorunlu şartıdır.
" Hayatın bir anlamı ve amacı olsa bile yeryüzündeki her şey geçicidir, diye düşündü. Bu yüzden bir insan sürekli ne mutlu olabiliyor ne de sürekli mutsuz olabiliyor.”
·
Not rated
"En büyük bilgelik şu andan zevk almayı hayatın en büyük amacı kılmaktır çünkü tek gerçek budur, başka her şey düşünce oyunudur. Ama bunun en büyük budalalılığımız olduğunu da söyleyebiliriz çünkü yalnızca kısa bir süre için var olan ve bir rüya gibi kaybolan içinde bulunduğumuz bu an asla ciddi bir çabaya değmez."
Arthur Schopenhauer
