Küçük bir çocuk, evrenin olanca yalnızlığı, ıstırabı onun başına, bir tek ona yıkılmış gibi ağlar, bir kadının ağlayışındaki meseleyse acı değildir, hayır, yapılan bir hatanın mutlak kabullenişidir.
Sayfa 188Kitabı okudu
Mutluluk? Bu, yaşamım boyunca zaman zaman ele aldığım, irdelediğim bir sözcük – ancak biçimini koruduğunu hiç görmedim.
Bütün bunlar öyle fazlaydı ki; yalanlar çok fazla, sevgi çok fazlaydı.
Sayfa 156Kitabı okudu
Seçme hakkı hiçbir zaman bende olmamıştı. Bana emredileni yaptığım, yapmak zorunda olduğum duygusu alabildiğine güçlüydü; oraya götürüldüğüm, sürüklendiğim, oraların bana gösterildiği duygusu; sanki bütün hayatımı kuşatan, beni -böceğin ya da solucanın teki olduğumdan- kesinlikle anlayamayacağım amaçlar için kullanan, kocaman bir elin avucundaydım hep.
Sayfa 115Kitabı okudu
İnsanlık halinin çok daha eski bir evresine dönmüştük.
Sayfa 113Kitabı okudu
Durmak ve ne yaptığını görmek öyle büyük bir acı verebilir ki, insan bunu göze alamaz.
Sayfa 96Kitabı okudu
Sanıyorum zekâyı şu an hafifsiyoruz, tıpkı bir zamanlar fazla önemsediğimiz gibi.
Sayfa 95Kitabı okudu
Kendine zarar vermeden onu terk etmesi mümkün değildi.
Sayfa 92Kitabı okudu
İyi ama, kendine hiçbir şey katamayan insan dışarıya ne verebilir ki? İçim bomboş, tükenmiş.
Sayfa 82Kitabı okudu
Eh, biliyorum, hepimizin mahremiyetine yapılan baskılar, bizlere içsel tenhalıklara, yalnızlıklara çekilip nasıl yok olacağımızı öğretir; birileriyle beraberken yalnız kalmakta hepimiz ustalaşmışızdır.
Sayfa 70Kitabı okudu
Yaşlılar, genç bedendeki gizli bireyi, o bedeni işgal eden farklı, çeşitli kişiliklerin en güçlü ve en muktedir olan üyesini, talimat veren, yaşanacak deneyimleri seçen...Ve o kişiyi koruyup gözeten benliği görmezden gelmeye eğilimlidir; onu unutmuşlardır!
Sayfa 70Kitabı okudu
Bizi biçimlendiren, oluşturan şey, yakın çevremizdekilerdir.
Sayfa 67Kitabı okudu
Ben onun için bir şeyin devamıydım..
Sayfa 37Kitabı okudu