Birinci Dünya Harbinde Teşkilat-ı Mahsusa ve Hayber'de Türk CengiCemal Kutay · Tarih Yayınları · 19629 okunma
Evet... Yarım saat bile dolmadan dönen aynı heyet bana, bütün arkadaşlarının SONUNA KADAR YOLA DEVAM kararını bildirdiler. Gözlerim yaşarmıştı... Yarabbi!.. Bu ne kahraman, ne ulu bir milletti. O ânda, aziz arkadaşım, Necid çöllerinde yoldaşım, bu kızgın kumlar arasında, gafillere doğruyu ve hakkı telkin için bir riyazet ehli sükûn ve sabrı içinde aylarca yol almış olan o emsalsiz edib ve şair Mehmet Akif'in Allaha seslenişini duyar gibi oldum:
Yârab, bu uğursuz gecenin yok mu sabahı,
Mahşerde mi bîçarelerin yoksa felahı?
Nur istiyoruz...Sen bize yangın veriyorsun
Biz Türkler, en düşkün zamanlarımızda bile ve siyaset ayrılıkları, parti kavgaları vicdanlarımızı zorlamadığı müddetçe, politikanın çukuruna hiç bir zaman inmiye tenezzül etmemiş âlî ve büyük kalbli bir milletizdir. Fetih ettiğimiz yerlerdeki insanların ne ferdî, ne cem'î itikad ve ananelerine dokunmamışızdır.
Evet... O, ''beş on sersem'' ne yazık ki, bu asîl ve büyük vedianın şeklen muhafızları olması lâzım gelenlerdi: İhanet, Türklüğün dört yanını sarmıştı... Şerif Abdullahın, bir kaç gün sonra, yaralar ve istirablar içinde yüzüne haykırdığım gibi, bu adamlar şerif değil, şenî idiler: Hain, nankör, harîs idiler...
Orta-Asya, yâni Türk Ana-Vatanı üzerinde, Rus çarlığını zedeliyecek hareketlere girişecektik. Bunda ne ölçüde muvaffak olduğumuzu, BEŞ TÜRKLER macerası kâfi surette isbat eder... O kadar ki, Osmanlı İmparatorluğu harbten mağlûb olarak çıktığı zaman, Enver Paşa kendisine bir cidal sahası aradığı ânda, macera olarak değil, hayatını verdiği ve şehid olacak kadar ruhuna ve benliğine hâkim mefkurenin Yeni Turan olması, ümid bağlanılan dâvanın asalet ve ulviyetinin kanla tarsîn edilmiş âbidesi değil midir?
Birinci Dünya Harbinde Teşkilat-ı Mahsusa ve Hayber'de Türk CengiCemal Kutay · Tarih Yayınları · 19629 okunma
Bu rakamlar, sizlere elbette inanılmaz gözükür... Evet... Biz, hepsi hepsi kırk kişi idik. Savaş kabiliyet ve kudreti olan kırk kişi... Geri kalan otuz küsur insan, deveciler, nakliyeciler ve bize yol gösteren keşşaflardı. Ki, onlara zaten, kendi hemcinsleriyle yapacağımız bir mücadelede ne ölçüde itimad edebilirdik?
...
O halde bunlar, muhakkak Şerif Hüseyin Paşanın oğlunun kumandasında Fahri Paşayı kuşatmak üzere gönderdiği kuvvetlerdi. Ki, miktarının asgarî yirmi bin kişi olduğunu, Mekkedeki istihbaratımız ısrarla bildirmişti.
''Osmanlı Devleti, ırk, din, mefkure kıstasları bakımından bir 'halita' idi!... Fetihlerle geçen şan ve şeref asırlarını bozgunlar takib ettikçe, bu halitayı birbirine kemendlemiş gözüken bağların ne kadar zayıf ve çürük olduğu anlaşılmıştı. Adı ve ırkı aynı olan milletlerde bile, birlik ve beraberlik yoktu. Arab Yarım Adasını, karış karış gezmiş, buralarda savaşmış, çeşitli cereyanların içine katılmış, bizim Orta Asya Türk lehçesiyle Anadolu lehçesinden çok, pek çok farklı olan çeşitli telâffuzlarını öğrenmiş ve Teşkilât-ı Mahsusa ferdiyetinin büyük kısmını, imparatorluğumuzun bu kaynıyan mısıtakasında geçirmiş bir insan olarak diyeceğim ki, bugün, Arabistandaki ihtilâfları ve gizli-açık devam eden rekabetleri açıkça ortaya koyabilme fırsat ve imkânı olsa, ortada, Arab Kavmi kalmaz! ''
Teşkilât-ı Mahsusa, doğrudan doğruya Başkumandanlığa bağlı ''gizli çalışan bir devlet müessesesi'' idi. Öylece ki, O'nun varlığı, bir çok nazırlarca da meçhuldü. Nitekim harbden sonra, Said Halim ve Talât Paşa kabinelerini divan-ı âli (yüce divan) a sevk etmek için kurulan ''Meclis Tahkikat Komisyon'' önünde bu iki kabineye mensup birçok nazırlar (yâni bugünkü tâbiri ile vekiller) Teşkilât-ı Mahsusayı bilmediklerini, sadece, Harbiye nazırı Enver Paşanın şahsına bağlı ve devlete mutlak itimat edilen bazı ''şahsiyetler''in mahrem askerî faaliyetlerinden haberdar olduklarını söylemişlerdir.
...
Enver Paşa, Harbiye nazırı ve Başkumandan olarak, Osmanlı İmparatorluğunun müdafaasında başrolü ve mevkii alınca, kendisinin de vaktiyle içinde bulunduğu bu hareketi ihya etmek kadirşinaslığını gösterdi: Devlet, aynı devletti..
“Ben ne Dağıstan rüyalarını gören bir Çerkes, ne Arap, ne de Rumdum; ben Türkçe konuşan Müslüman bir Osmanlıydım!”
Sayfa 221Kitabı okudu
Bütün Rum ve Ermeni kiliseleri birer silâh deposu halinde idi. Bütün papazlar, birer eşkiya çetesi reisi idiler. O tarihte bizim mubarek hocalarımız da, bugün olduğu gibi, cennet - cehennem münakaşaları
ile Türk halkının kafasını, dünya ve vatan hakikatlerinin fersah fersah, devir devir gerisinde tutmak için, iç - dış düşmanların bilir bilmez yardımcıları idiler.
Biz saadet-i memleket namına çamurlarda da yattık ve kendimizi kuş tüyü döşeklerde yatıyor zannediyorduk.
Sayfa 159Kitabı okudu
