Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.37.31
Cumhuriyet'in İlk Yıllarında Din Kitapları
Bugün aslında ciddi bir konu üzerinden inceleme yazıyor olmanın verdiği yük ile buradayım. Her şeyden önce ben 17 yaşında bir lise öğrencisinden ileri değilim. Kendi çapımda okuduklarim ile buradayım ve din gibi hassas bir konuyu ele alabilmek de muhakkak ne kadar zor, anlayabilirsiniz.
Kitap Cumhuriyet'in ilk yıllarında ilköğretimde
Hayır Serisinin şimdiye kadar okuduklarım arasında en beğendiğim kitabı. Dokunaklı, çarpıcı ve bir o kadar duygusal.
Janusz Korczak’ın hikayesini okuyoruz bu kez. Çocukları minik, tatlı, gelip geçici ve ciddiye alınmaması gereken yavru insanlar olarak değil; birer birey olarak görmemiz gerektiğini düşünen ve inandığı bu yolda büyük adımlar atmış,
Çocukluğun Hor Görülmesine Hayır - Janusz KorczakIsabelle Collombat · Alfa Yayınları · 2019146 okunma
Video:
youtu.be/Xk1sYFD_X50
On İkiye Bir Var.
Haldun Taner'den okuduğum ilk kitap.
On İkiye Bir Var; 7 öyküden ve 87 sayfadan oluşuyor.
On İkiye Bir Var, 1954 yılında yayımlanmış. 1955'te ilk Sait Faik Hikâye Armağanı'nı alan iki kitaptan biridir. Kitaptaki öykülerde; toplumsal eleştirinin yanı sıra, insanın hayat
632 syf.
10/10 puan verdi
Oldukça enteresan bir okuma oldu benim için. Belki hayatımın başka bir döneminde okumuş olsaydım bu tadı alamayacaktım, belki okurken zihnimin savrulduğu bu düşünceler silsilesine hiç rastlamayacaktım. Var olmayı, insan olmayı, yaşamı, geçmişi ve geleceği hissettim okurken. Acziyetin ne büyük bir katil olduğunu, ama sağlam bir irade ve sebatın acziyete alan tanımadığını gördüm. Henüz psikoloji biliminin modern anlamdaki temelleri atılmamışken, günümüz anlayışına bu denli uyan, insanı, insan ruhunu böyle derinlemesine resmedebilen bir eser olduğu için bu kadar hayran kalındı belki de biraz.
Kitap içimde benimle yaşayan o uçsuz bucaksız sorulara ışık tuttu. Bana yeni ama bir o kadar da tanıdık ufuklar açtı. Hem yaralarımı gösterdi, hem pansuman yaptı yarama. Hem hasretimi harladı, hem acımı paylaşan bir dost gibi sırtımı sıvazladı. Bana insanı anlattı, bir Ağabey gibi öğütler verdi.
Çok sevdim bu kitabı. Hele hayatımın bu döneminde okumuş olmak... Bazen o fazla gibi gelen; anlam kaybına yol açan, insanı derin bir umutsuzluk ve kasvete sürükleyen havası zarar veriyor, beni dibe çekiyor gibi hissettirse de.. Hayır. Hayır. Büyük bir sırdaş ve gönüldaş oldu bana. İyi ki okumuşum. İyi ki tam da şu an okumuşum.
Padişahın Kızına Aşık Olan Çoban
Eski bir hikayedir biliyorum ama her okuduğumda etkileniyorum.
Henüz yirmisinde olan genç bir çoban… Bir kıza gönlünü kaptırmış, o derece aşık olmuş ki, sevdiğinden başka bir şey düşünemez, derdini kimseye anlatamaz olmuştu.
–Ne haldesin, sana ne oldu? diyenlere mahzun bir tebessümle bakar, hiçbir şey söylemezdi. Onun bu hali çevresinde bulunan
"İvan İlyiç'in Ölümü Tolstoy'un bir mektubunda belirttiği gibi sıradan bir adamın, sıradan ölümünün kendi gözünden tasviridir." arka kapak yazısında geçen bu ifade kitabın en temel özeti aslında. Okurken insanı sarsan şeyse sıradan bir insanın sıradan ölümünün ne kadar büyük bir olay olduğunu idrak etmek. Hayır başkaları için değil. Ölen sıradan için. Kitaplar karakterlerin yaşamını anlatır çoğu kez, bu kitapta Tolstoy İvanın ölümünü anlattı. Hatta ölümünü bizzat İvan anlattı. Okurken karakterlerle yaşayan okurlar İvanla yavaş yavaş öldü. Henüz 2.sayfada ölüm haberi geldiğinde en yakın dostları mevkilerdeki kaymayı dert etti, çocukluk arkadaşı cenazeden çıktıktan sonra vint oynamaya yetişmeye çalıştı. Eşi ise alacağı maaşı çoktan biliyordu. Hayat herkes için devam etti. İvan içinse ölüm sürdü. Ne zaman ki İvan öldü ancak o zaman ölüm bitti diyebildi. Ölümün yaklaştığı bir insana yalnızlığın da koşarcasına geldiğini hiç acımadan anlattı Tolstoy. Sayfa sayısı az da olsa duraklayarak, sorgulayarak, dönüp yeniden okuyarak ilerliyorsunuz ama yine de okumuş olmaktan kesinlikle çok memnunum.
. Adı çokça duyulmuş Yahudi ünlü bir tıp doktoru Josef Breuer. Yine bir aşk yine bir çelişki. Hem hastasında hem de doktorunda. Adı ümitsizlik hastalığı. Friedrich Nietzsche; yalnız, yersiz, yurtsuz, fazla yükü olmayan sürekli yer değiştiren bir düşünür. Filozof. Henüz iki kitabı yayımlanmış fakat kimsenin tanımadığı birisi. Ve yine kadın 21 yaşında genç ve güzel. Lou Salomé. Erkeklerin başını döndüren istediğini alabilen çekici ancak evliliğe inanmayan, özgür bir genç kadın. Sigmund Freud, Breuer’ in arkadaşı. Henüz genç o da 2o’ li yaşların başında tıp eğitimine devam ediyor. Hem de Breuer’ erin öğrencisi.
‘’ Hayır Doktor Breuer, ben ümitsizlik içinde, kendi canına kıyma gibi ciddi bir tehlike içinde olan bir dostumdan söz etmiştim. Sizden iyileştirmenizi istediğim Nietzsche’ nin bedeni değil, ümitsizliğidir.’’ diyerek Lou Salomé Nietzsche’ nin hastalığını Breuer’ e anlatmaya çalışmıştır.
Fräulein Salomé, ümitsizliklere ilaç, ruhlara doktor yoktur …‘’ diyerek Nietzsche’ nin hastalığına çözüm bulamayacağını söyleyerek olay örüntüsü başlamıştır. İşte burada her şey tersine döner hastanın doktor doktorun hasta olduğu yaşantılardır. Ve farklı tedavi yöntemi ortaya çıkar.
Yazar Yalom kitabın sonunda tüm gerçekleri ortaya çıkarır. Ancak Nietzsche’ nin ümitsizliği gerçektir. Olay 1882 yılında gerçekleşir. Paul Ree, Nietzsche ile Salome’ yi tanıştırır ve Nietzsche birkaç ay boyunca onunla kısa, yoğun ve lekesiz bir aşk yaşar. Romanda geçen mektupların bir kısmı gerçektir. Freud romanda olduğu gibi gerçek hayatta da sık sık Breuer ‘in evine gider. Onun hem dostu hem de öğrencisidir.
336 syf.
1/10 puan verdi
"Hikayesini beğenmediğim romanların kitap ayraçlarını un ufak etmek gibi bir alışkanlığım var."
-Ben ne okudum öyle? Ne kattı ki hayatıma? Beni gerdi mi? Hayır hayır, bu utanç vericiydi. Bu, reklamına bolca yatırım yapılmış, herkesin yazabileceği sıradan bir romandı. O yüzden yılmadan, usanmadan romanımı yazmam gerektiğine bir kez daha
