… +40
Bir an kalbi sendeledi. Çok büyük acı
duydu ama buna aldırış etmedi. Çünkü hayalleri bir bir gerçek oluyordu. Bu ne bir hayal gibi
gerçek dışıydı ne de bir hayat gibi gerçek. Gökyüzüne baktı daha renkli daha mavi idi. Tam
da o sırada evlerinde acı feryat sesleri yükseldi. En sevdiği arkadaşı başta olmak üzere,
herkes oraya koşuyordu. Akrabaları, arkadaşları, eşi, dostu velhasıl herkes... Kalbi
durmuştu; hayalinin içinden kaybolup gidiyordu artık. O anda herkese el sallayarak “Herkese
hayırlı bayramlar, hayırlı bayramlar!” dedi kesik nefeslerle. “Ben artık yürüyorum, ellerimle
her şeyi yapabilirim. Hatta bugün çok hızlı koşunca ayakkabımın bağcıkları çözüldü ve biliyor
musunuz ben kendi ellerimle bağladım. Evet, evet gerçekten kendi ellerimle bağladım; buna
inanın!” diyerek veda edip sonzuluğa yürüdü, kimse duymasa da evinden, odasından hep
istediği şekilde yürüyerek ayrıldı oradan.
Sayfa 38 - "Tekrar geleceğim"
