Gençlik bir kitaptı, okuduk bitti;
Canım bahar geçti çoktan, kış şimdi..
İnsan çeker çeker de sonra hür olur;
İnci sedef zindanlarda yoğrulur.
Dert içinde sevinci bul da yaşa;
Haksız düzende haklı ol da yaşa.
Ömer Hayyam, "Kimse aşkın sırlarına ulaşamadı. Ulaşanın da başı döndü, düştü oracığa." diyor.
Sayfa 155
Ben de geçtim gittim bu zulüm yurdundan,
Elimde yelden başka bir şey kalmadan.
Duru sudan daha temizdir benim sevgim;
Sevgiyle oynayış da hakkımdır benim;
Halden hale girer başkalarında sevgi:
Neyse hep odur benim sevgim ve sevgilim.
Nerde yüreği tertemiz uyanık insan?
Nerde güzel düşünceler ardında koşan?
Herkes kendi kafasının kulu kölesi:
Hani Tanrı'nın kulu, nerde o kahraman?
Sen sofusun, hep dinden dem vurursun;
Bana da sapık, dinsiz der durursun.
Peki, ben ne görünüyorsam oyum:
Ya sen? Ne görünüyorsan o musun?
Hayattayken neysem, öldükten sonra da oyum.Kitabı okudu
Dünya ne verdi sana? Hep dert, hep dert!
Güzel canın da bir gün uçar elbet.
Acı olmasına acıdır şarap:
Ama gerçek acıdır demezler mi?
Şu serviye süsen neden dillere destan?
Neden hep onlara benzetilir hür insan?
Vazgeç ötelerden, yorma kendini:
O var sandığın şey yok mu, o yok, arama!
"Neşesine neşe katmak için, neşe neşeye daha çok benzesin diye içen, ehlikeyif bir ayyaştan bahsetmiyoruz. Unutmak ve belki biraz daha az kendi olmak amacıyla içen, kırgın bir ayyaş da değildir Hayyam. O şaraba neşeyi, eylemi ve aşkı katandır."
Sayfa 524Kitabı okudu
Dünya, yıldıramazsın beni ne yapsan;
Ölümden de korkmam, er geç ölür insan.
Ölmemek elimizde değil ki bizim:
İyi yaşamamak beni tek korkutan.
...
Varlık ayıbından kurtarırsa beni
Yoksulluğun kulu, kölesi olurum.