hayatımda okuduğum en iyi kitaplardan biriydi. abartıldığı kadar varmış. emir'i aslında hiç sevmedim, kitap boyunca nefret ettim ama işin sonunda sohrab'a olan şefkati sayesinde ısındım. gerçi biraz geç kaldi ama olsun. keşke o intihar olayı hiç yazılmasaydı. daha da severdim. ama çok güzeldi. hasan'la tanışmak isterdim.
yoksa bağışlanmak böyle mi tomucuklanıyordu? gürültülü patırtılı bir veda töreniyle değil de, eşyalarını sessizce toplayıp bir gece yarısı, habersizce sıvışarak mı?
bu serinin diğer kitapları gibi ilk 300 sayfa çok yavaş ilerledi ama son 100 sayfa gerçekten içine çekti. güzeldi. ama sıkıldım. bu seriye bir süre ara vermem gerekiyor.
