Bir günümde sen vardın yine sancılarla ağıt yaktım!
Bu günümde yalnızım Rabbim yalanlara kandım ben…
Bir şarkı yaptım dostum oldu arkasından ağlayandım,
Ve bulandım duygularla arkasından kalbe kilidi bağlayandım.
Anlatılmaz bir gecemde karanlık gökyüzüm var,
Evde romantik bir hava dışarda aç yatan var.
Söz veripte tutamadın mı geçmişe dönenmi
(Kalbimde hazan;
ve şairdir elbet
sözcüklere rus ruleti oytatıp yazan!)
Dışarıda üşüyen bir Haziran .
Kanımda nikotin cehennemi;
Kısa kibrit,uzun duman;
Yaan! Yine yan. Yine yaaaan!
Yan ki yangınlar bile yansın;
haklıdır içindeki abdal bırak ağlasın...
Şüphesiz, bu fani yolda her baharı bir hazan, her ikbâli bir düşüş, her mutluluğu bir sefalet, her zevki bir hüzün takip edip duruyor.
İki Aşk Çiçeği
" Karşımızdaki insanı göğe çıkartan da yerin dibine sokan da biziz. O yüzden hissettiklerin, karşındaki insanın meziyetlerinden çok, senin ona yüklediğin anlamdan ibarettir. "
“İnsana en yakışan hal hüzündür” diye düşünürdüm uzun seneler boyu. Hâlâ severim hüznün envai çeşit hallerini, o hazan demlerini, yalnız ve sakince düşünmeyi, bol bol tefekkür etmeyi. Ama artık inanıyorum ki insana en çok yakışan, vicdandır. Siyasi görüşümüz ne olursa olsun, hangi etnik kökenden, sosyal tabakadan, ailevi geçmişten, dini yahut kültürel eğilimden, kılık kıyafetten, köy, kasaba ya da şehirden gelmiş olursak olalım, hangi sofradan kalkıp nasıl bir çatı altında uyursak uyuyalım, kulübe ya da malikâne hiç fark etmez, vicdandır bize en çok lazım olan, en vazgeçilmez, en elzem, yeter ki vicdan...
Hazan değdi güle yastadır bülbül
Dile susmak düştü zalime ödül
Bu ayrılığın diğer adı ölüm
Sebebi sonbahar sebebi Eylül... e.meral
Ömrün hazan mevsimi gelmiş,
Yaprakları bir bir dökülmekte...
Şimdilerde altından geçtiğim, bütün ağaçlar yapraklarını döküyor!
Havada hazan var, yüreğimde hüzün!
Bak meyveler oldu vakit mevsim-i hazan
Bu sertce esen rüzgar yapraklara düşman
Kim ister başkasının yerine ölmeyi
Kim ister yarımca kalsın yazdığı roman…….e.meral