"Tarihselcilere, Mealcilere, İndirilen Dincilere Reddiye..."
- " İsrail ordusuna konuşan bir haham, “Kur’an en büyük düşmanımızdır. O, Müslümanların elinde olduğu müddetçe onlarla anlaşmamız nasıl mümkün olabilir ki?” demişti. Geçen asrın başlarında Libya’yı işgale hazırlanan İtalyan askerleri de marş söylerken, “Lanetli bir topluluğu yok etmek, Kur’an’ı ortadan kaldırmak için gidiyoruz” diyordu.
Bazı şeyleri açıklıyorum
Soracaksınız: Leylaklar nerede hani?
Gelincik yapraklı metafizik nerede?
Sözcüklerine incecik delikler açıp
onları saçan yağmur nerede?
Kuşlar nerede hani?
Her şeyi anlatayım.
Ayakları yere basmayan, ulaşamayacağımız, başımızı döndürecek kadar yüksekteki umutlar ise göle maya çalmak gibi Nasrettincedir. Çok büyük umutları olanın hayal kırıklığıda derin olur. Bir ur gibi yerleşir nedense bazen öylesi büyük, öylesi imkansız umutlar da. Bazen kaçmak ister çünkü insan kendinden, kendi gerçeğinden kendini aldatmak ister, kanmak ister, bir olmaz umuda. O zaman insan eylem yerine edilgenliğe, sabretmeye, katlanmaya sürüklenir. Umutsuzluktan da beter bir eyleyememe halidir. Dinmektir.
"Pusulanın hep kuzeyi gösteren ibresi gibi, bir erkeğin suçlayan parmağı da daima, mutlaka bir kadını gösterir."
Yüreği kırık bir kadının evlilik dışı kızı Meryem'in, babası tarafından koşulsuz sevildiğine olan inancı sebebiyle yaptığı bir yolculuk hayatını geri dönülmez biçimde değiştirir. Yıllar sonra aynı yolda radikal bir karar almasını sağlayan komşu kızı Leyla da öyle. Tesadüfen karşılaşan iki kadının dostluğunun hayatlarını nasıl değiştirdiğinin hikayesi Bin Muhteşem Güneş.
İç savaşın ardından Taliban'ın galip gelmesi ile zaten hali hazırda erkekten sonra gelen kadın iyice toplum dışına itilir. Öyle ki (kurgu değilse) hastanelerde kadına bakılmaz, kadın hastanelerine en temel tıbbi malzemeler bile gönderilmez. Kadınlar insan yerine konmaz.
İç savaş, kıtlık, katı şeriat kuralları içinde aşk, umut, dostluk, fedakarlık gibi insani duyguların Afganistan'ın sert coğrafyasında, solan bir çiçek gibi nasıl var olmaya çalıştığını okuyorsunuz.
Bir kadın, ama hepsinden önce insan olarak kaşlarımı çatarak okudum kitabı. Pek çok şeye ama en çok da kadını sadece erkek çocuk üretme makinesi olarak gören Raşit'e sinir oldum. Ülkede olan biteni yalın ve etkileyici bir kurguyla anlatmış yazar. Burkanın altında hissediyorsunuz kendinizi ya da narkozsuz sezaryen olmak zorunda kalan Leyla'nın acısını duyabiliyorsunuz.
Keyifli okumalar diyemiyorum bu sefer çünkü orada olan bitenin hiç bir keyifli yanı yok. Ama alınacak ders çok: Türk kadını olarak sahip olduklarımızın kıymetini bilmeli, haklarımıza sahip çıkmalıyız her şeyden önce.
Suat korkmaz
