burun deyip geçmeyelim baylar bayanlar
Kaldırsak da sınıfları ortadan
Koku alan burun vardır
Bir de almayan
Onuru duyan vardır
Bir de duymayan
İnsanlığa varan vardır
Bir de varmayan
Sayfa 71Kitabı okuyor
öyle çetin öyle hırçın bir çağdı ki öyle o sevmek yangın uğultusu
sevilmemek yangındı
düşündükçe ağrılar saplanıyor başıma
dağları kâğıt gibi yakabiliyoruz da
neden orman dikemiyoruz çıplak dağlara
ormanlı güzellikte yaşamıyoruz?
denizleri benzin gibi yakabiliyoruz da
niçin geberip gidiyoruz çöllerde susuzluktan
çölleri denize niçin çevirmiyoruz?
atlasak da zıplasak da ölecek değil miyiz neden kıyıyoruz şu insanlara
neden öldürüyoruz?
bana bir de tuhaf gelen
neron'ların hitler'lerin sandıklardan çıkması
Seçenlerin seçilenlerden korkması
evi yoksa bir kimsenin
sokağı da yok demektir
sokağı olmayanın
caddesi olur mu baylar
caddesi olmayanın
kenti olur mu
uçurtması kopup gitmiş çocuk gibi üzgünüm
dokunsalar tellerime
yumruğumu vura vura ağlayacağım
sen bir nazi kurbanıydın
yahudi
fırınlanmış çığlıktın
sardı acın dünyamızı yıllarca
kara bir duman gibi
acı çektim seninle
yahudi
başkaldırdım senin için
nazi kasaplarına
tükürdüm suratlarına nazi
sen o dağda ben bu kentte eşkıya
sen yürürsün korka korka
karanlıklara
ben yürürüm grev grev
parti parti
aydınlıklara
eşkıyalık aşka benzer
eşkıyam
al aşkını çık dağlara
eşkıyam
bas bağrına mavzerini
namlusu ıslanmasın
çek tetiği eşkıyam
ağızda dil
yürekte kan
kanda nakış paslanmasın
eşkıyam!
bana hep tuhaf gelir nedense
tuhaf da değil hattâ
bana hep komik gelir
demokrasi oynaması bir diktatörün ve sırtlanın/ağzında zeytindalı tutması
gece leylâk
ve tomurcuk kokuyor
bir basın işçisiyim
elim yüzüm üstümbaşım gazete
geçsem de gölgesinden tankların tomsonların şuramda bir çalıkuşu ötüyor
uy anam anam
haziranda ölmek zor!
(1977)
1963'leri anımsıyorum. Gazeteciyim. Haftanın kimi günleri sabaha değin çalışıyorum basımevinde. Sokağa çıkma yasağı var. Görevli kartı verilmiş bana. Gecenin herhangi bir saatinde işten çıkıyor, yorgun argın evime dönüyorum. Hava leylak/ve tomurcuk kokuyor. 3 Haziran 1963. Duyuyorum ki Nazım Hikmet ölmüş. Bir sanatçı için, böyle bir haberi soğukkanlılıkla karşılamak olanaksız! «Hava leylâk/ve tomurcuk kokuyor//uy anam anam/haziranda ölmek zor dizeleri dökülüyor dudaklarımdan.
2 Haziran 1970... Duyuyorum ki Orhan Kemal ölmüş. Yine aynı dizeler, yine kendiliğinden...
'Haziranda Ölmek Zor'u bana imzalatmağa gelen kimi dostlar, sevgiyle soruyorlardı:
- Haziranda ölmek zor da, temmuzda, ağustosta, mayısta kolay mı?
Ben de şöyle diyordum onlara:
-«Dilerim, onüçüncü ayda ölesiniz!»
-«Onüçüncü ay yok ki!»
-«Öyleyse çok yaşayın!»
asılmak değil sorun
asılmamak da değil
Kimin kimi astığı
Kimin kimi neden niçin astığı
budur işte sorun!
Sayfa 34Kitabı okuyor