Hüzün kokan şarkılar vardı geceme eşlik eden,
Bir yandan da bıçağını bileyen,
Hazırlık yapıyorlardı sinsice,
Hasret yaralarını deşmeye yeltenircesine,
Oysa yoldaş bellemiştim boynu bükük yalnızlığıma,
Dost eylemiştim zincirli sırlarıma.
Bide hasret kokan insanlar vardı,
Kokusu buram buram kaybolan,
Gözden, gönülden ırak olan.
Hangisi daha acıydı ?
Yaraları deşen şarkılar mı,
Yüzüstü bırakıp giden insanlar mı,
Yoksa prangalı yalnızlığım mı ?