Hep başkaları için yaşadık. Başkaları adına düşündük, başkalarının sorumluluklarını yerine biz getirdik, başkaları adına hissettik, elimizden gelse başkalarının özrünü bile biz dileyeceğiz. Hiçbir zaman ne hissettiğimizi, ne düşündüğümüzü karşı tarafa tam anlamıyla aktaramadık. "Aman o üzülmesin" "Söylesem ne olacak ki anlamayacak" gibi cümleler ile her şeyi içimize attık. Sonra ne mi oldu? O içimize attıklarımız burnumuzdan geldi. Başkalarının hayatlarındaki direksiyonun hâkimiyetini kurmaları için kendimizden oldukça fedakarlık ettik. Karşılığını göremeyince de kendimizi değersiz, yetersiz, üzgün, hayal kırıklığına uğramış ve oldukça çaresiz hissettik. Peki ya bizim hayatımdaki direksiyon ne olacak? Duvara mı toslayacağız yoksa hakimiyetin bizde olduğu hissini doya doya, ciğerlerimize çeke çeke yaşayacak mıyız? Sence de yeterli değil mi bunca yüklendiğimiz yükler? Kendine şunu sor " Peki Ya ben ?" "Benim hayatım ne olacak" "Ben nasıl hissediyorum, hissetmemiştim?" "Benim isteklerim neler?" .....
youtu.be/WESDpaPekZU?si=...
Rica etsem destek olur musunuz?
