"Diğer her kadın gibiydiler, sanırım hep öyleler.
Hayır; işte burada ayrılıyoruz! Ben diyorum ki, her şey birbirinden farklı. İki insan hiçbir zaman azıcık bile olsa aynı değil. Senle bana bak!"
…“Diğer her kadın gibiydiler, sanırım. Hep öyleler.”
“Hayır; işte burada ayrılıyoruz,” dedi Hewet. “Ben diyorum ki, her şey birbirinden farklı. İki insan hiçbir zaman azıcık bile olsa aynı değil. Senle bana bak.”
“Bir zamanlar ben de öyle düşünüyordum,” dedi Hirst. “Oysa şimdi herkes belli tiplerden ibaret. Bize bakma, şu otele bak. Çoğunun çevresine birer daire çiz, asla dışına çıkmayacaklardır.”
Babam, Hayrettin Varol..
Bafra'nın Sarıköy'ünden.. "Ordulu Hayriddin" derlerdi daha çok.. İbi Emmi, "Afkat" diye seslenirdi.. Çevre köylerde, "Dabancacı" ya da "Fişekci" diye de tanınırdı.. Ufaktan o işlere de bakardı ankayacağınız..
İyi adamdı babam, Allah rahmet eylesin.. Her ne kadar,
Ölüm uzerine
Ölüm konusu ustunde dusunmeyi o kadar cok seviyorum ki. İncigine boncuguna kadar incelemeyi. Bu konu hakkinda nasil gorusler var. Neler dusunulmus. Bilimsel ya da ruhsal yazilar. Bana ilginc gelen sey bu konunun o kadar dogal olmasina ragmen hep geri plana atilmasi. Ve dusununce de hic rahatsiz olmuyorum . Ölüm belki guzel degildir. Ama ustunde dusunmek beni rahatlatiyor. Sonucta ne kadar arka taraflara koysan da aklina gelecek. Bazilari bunun farkinda mi degil. Yaptigi seyleri yaparken nasil zevk aliyor mesela. Bu konulari cok dusundum bir ölüm fani olarak. Aklima iki sey geliyor. Ya gercekten uykudalar ölümu hic akillarina getirmiyorlar. Ya da bunlar gercekten bilge , benim gormedigim seyleri goruyorlar ve hayatlarini gayet rahat ve siradan yasayabiliyorlar. Bana da ogretsenize bilgeler.isterdim. Tabi bir secenek daha var. iste o cozumsuz. Biraz psikoloji okuduktan sonra ogrendigim "mizac" kelimesi. Yani cevap basit. Onlar oyle ben boyleyim. Geri plana atma yok konuyu. Sadece oyleler iste. Yasiyorlar. Tatlis tatlis. Yani hastaliginin tedavisi yok dostum. Kusura bakma denmeli bana.
Hayat...
Benim diye iddia ettiğim hiçbir şey benim değil.
Valla...
Az önce ağlarken fark ettim.
"DUR" diyorum durmuyordu gözlerim.
Mesela saçlarım da benim değil, "artık dökülme" desem dinlemiyor beni, başına buyruk. Sağanak yağmur ile yarış halinde gibiler.
Böbreklerime söz geçiremiyorum mesela. "Bugün çalışmanızı istemiyorum
"...Davaya inanmıyorsun sen, ama adan belki de en son ayrılacak olan sensin yine. Seni anlamıyorum."
"Ben de kendimi anlamıyorum zaten. Davaya inanıyorum, ama insanlara inanıyorum."
"Ne demek istiyorsun?"
"Bilmiyorum. Onların insan olduklarına, hayvan oluklarına inanıyorum sanırım. Belki de bir köpek kulübesi görsem; içinde aç, hasta ve pis köpekler bulsam ve yardım edebilsem onlara da ederdim diyorum. Onların öyle olmaları kendi suçları değil. Bu köpeklerin hırsları yok, o yüzden öyleler diyemez kimse. Kemiklerini biriktiriyorlar. Köpekler hep böyledirler, diyemezsin. Onları izlemeye, beslemeye çalışırsın, işte ben de böyleyim diyorum. İnsanlara yardım edebilme becerim var, yardıma ihtiyacı olan birini görünce bunu kullanıyorum işte. Bu konuda fazla yormam kafamı. Bir ressam bir tuval görse ve boyası da varsa hemen bir resim yapmak ister, bunu neden istediğini düşünmez bile."
Epub
Hep öyleler işte.
Küçük Prens'in geldiği gezegenin "Asteroid B-612" olduğu konusunda yabana atılmayacak kanıtlarım var. Bu gezegeni bir zamanlar teleskopla ilk kez gören biri olmuş:1909'da bir Türk gökbilimcisi.
Bu konuda hazırladığı raporu Uluslararası Gökbilimciler Kurultayı'na sunmuş. Ama başında fes, ayağında şalvar var diye sözüne kulak asan olmamış. Büyükler böyledir işte.
