Aylardan ekim karşımda doğum günü pastası üzerinde ise üflemeye dahi gücümün olmadığı yanan mumlar yanımda alkışlama eşliğinde iyi ki doğdun diyerek bağıran insanlar umarım bu son senem olur aranızda diyerek yirmi üçüncü yaşımı kutluyorum tanrım hayatta yaşayacağım her acıyı yaşadım varsayıyorum eğer ki hikayem bu senede bitmezse beni kabul etmediği için toprak utansın elbette kusursuz bir insan değilim lâkin lütfen hakkımı yeme muhteşem acıları tecrübe ettim açlık ile terbiye edildim lanet olsun keşke küfürü sevdiğim kadar insanları seve bilseydim olsun sevdiğim insanların sayesinde küfür etmeyi öğrendim zihnimin ve kalbimin derinlikleri bir zamanlar beni sevdiğine inandığım insan cesetleri ile dolup taştı ve üstelik sürekli yeni cesetler eklenmeye devam ediyor kalbimin derinliklerine ve korkarım ki bunun sonu asla gelmeyecek biliyorum lütfen izin ver bu hikaye bitsin ben de uzaklara gideyim biliyorum aslında hepimiz birer misafiriz dünyada gitme sırası gelenler sürekli gidiyor uzaklara peki ben neden hâlâ buradayım?
Onur Sevindik
Hepimiz misafiriz bu hayatta,
Gözümüzle gördüklerimiz,
Gönlümüzde sevgi hissettiklerimiz,
Dokunmaya kıyamadıklarımız,
Olmazsa olamayacağımızı sandıklarımız,
Herkes misafirdir şu gönlüme…
Ey deli gönül,
Sevmesini bilirsin de, bırakmak mı zor..
Sevgini görmeyeni, görmezden gelmek mi zor..
Sen sev yine de,
Bırak sevemeyenler düşünsün,
Sen gör yine de,
Bırak baktıkları yerde sadece kendilerini görenler düşünsün..
Bazen öğrenilmesi gereken,
Misafiri uğurlayabilmektir böylesine severken..
Ama her zorlukta bu hayata yüklenme,
Hayat acımasız değildir,
Hayat bir bilmecedir,
Aslında bu hayat misafirdir, çözmesini bilene…….!!!
Hepimiz bir ''Misafiriz'' bu hayatta...
“Bir kere misafire çıkmış adın..
- İstesen de gideceksin,
- istemesen de..”
Hepimiz bu dünyada misafiriz. Aşık Veysel'in de dediği gibi, ''İki kapılı bir handa, gidiyorum gündüz gece''. Evet, hayata başlangıcımız doğum ve bu hayatta geçip gidişimiz ölüm. Sadece herkesin alnında yazılı ömür süresince bu dünyada kalıyoruz. Bu ''iki kapılı han'' hayatın amacını ve yaptığımız şeyleri sorgulamamamıza neden olabilecek felsefi bir kavram olabilir. Hayatın geçici olduğu, büyük bir emek ve çabayla yaptığımız bazı şeylerin, kalıcı olmayacağı düşüncesiyle kendimizi bunalmış ve bir boş vermişlik içinde hissetmek: kolaya kaçmak, tembelliğe düşmek, kaderciliğe soyunmak ve inançsızlığa sapmak olur. Bilinen bu gerçeklerin ışığında, hayatın geçici olduğunu anlamak, aslında daha bilinçli ve daha bütün bir amaç için yaşamımıza yardımcı olabilir. Bazı türkülere bile yansıyan ''yalan dünya'' kavramlarının ritminden de hareketle eğer bu dünyanın geçici olduğundan eminsek, ebedi olduğuna inandığımız öbür dünyamız, yani ahiret alemi için çalışmak çok daha anlam kazanır.
Sayfa 30 - Az KitapKitabı okuyor
Hepimiz misafiriz
Bir tek bizim köyümüzde karakol vardı. Çünkü bizim köy çevredeki köylere göre daha büyüktü ve eski bir tarihe dayanıyordu. Suyu güzeldi, içenler ve alışanlar şehirden gelip su götürüyorlardı ara sıra içmek için şifa niyetine.
Köyümüzde sadece karakol değil, cami, ortaokul, sağlık ocağı, postane, halı dokuma atölyesi, tarım kredi kooperatifi ve
Yolculuk
Yazar Hanife Mert Hanım'ın 160 sayfadan oluşan #Yolculuk eserini #okudum.
️️️️️️️️️️️️️️️️
️Dört bölümden, otuzdokuz başlıktan oluşan her cümlesi insanın yüreğine dokunup içini biraz daha dönmesi neden onu anlatımlar, anlamlar ile dolu....
️Eseri okumaya başladığım ilk sayfada bulunan önsözünden son sayfasına kadar elinden
