“Aklından zoru var kiminin;
Merhamet ister,
Ben sevda çekerim,”
Hepsinden beter.
Roark pencerede duruyor, sefil odaya, yatağın üzerindeki çocuğa bakıyordu. Neden kendini bir şey bekliyormuş gibi hissettiğine şaşmaktaydı. Başlarının üzerinde yer alacak bir patlamayı bekliyordu. Mantıksız bir şeydi bu. Sonra birden anladı. İnsan kendini bir kapana kısılmış, tuzağa düşmüş bulunca böyle hisseder, diye düşündü. Bu oda, yoksulluğun bir rastlantısı değildi. Bir savaşın ayak iziydi. Dünya cephaneliklerinde stoklanmış tehlikeli maddelerin hepsinden beter bir patlamayla bu hale gelmişti. Bir savaş ... Kime karşı? Düşmanın adı da, yüzü de yoktu. Ama bu çocuk bir silah arkadaşıydı. Savaşta yaralanmıştı. Roark onun başında dururken yepyeni, garip bir duygu içindeydi. Onu kollarına alıp güvenli bir yere taşımak geliyordu içinden. Ama cehennem nasıl bir yerdi, güvenli yer nasıl bir yerdi?
"Bir de insanların sanki sen onlara bayılıyormuşsun gibi davranmaları yok mu; işte o hepsinden de beter."
HEPSİNDEN BETER
Kimi insan derbeder,
Ömrünü heba edip gider.
Kimisi maişet. Derdine düşmüş,
Rahattan bi haber.
Olmıyacak işler peşinde.
Kimisi taban teper.
Kimisi dul, kimisi öksüzdür,
Alınyazısı kahreder.
Aklından zoru var kiminin;
Merhamet ister,
Ben sevda çekerim,
Hepsinden beter.
"Kimi insan derbeder,
Ömrünü heba edip gider.
Kimisi maişet derdine düşmüş,
Rahattan bîhaber.
Olmayacak işler peşinde,
Kimisi taban teper.
Kimisi dul, kimisi öksüzdür,
Alınyazısı kahreder.
Aklından zoru var kiminin;
Merhamet ister,
Ben sevda çekerim,
Hepsinden beter."
