Çevresinde, kolayca hükmedebileceği bir topluluk yaratmıştı. Hiçbir konuda onunla yarışamayacak bir kalabalık. Yapamadıklarının hırsını çıkarmak için kolayca yüklenebileceği bir kütle. Topluluğun yıldızı, toplantıların vazgeçilmez insanı oldu. Delicesine araba sürmek onda, briçte kazanmak onda. Bir köşeye çekilip suratını astığı zaman, kadınlar
İmân, paslanmış kalp altınını paslarından arındırıp ortaya çıkarmak demektir.
Kabul etmeyense yapışkan bir maddeye yakalanmış kelebek gibi ömür boyu çırpınıp duracak ve bir gün hayat yıldızları dökülecektir. Aklı durduran büyük varlık senfonisinde bu inkar kelebeğinin kanat cızırtısı nedir ki? Bu orkestrada her tel ve her saz, her ses vardır. Uyumsuzluk, büyük uyumun ortaya çıkması için ufak kontrpuanlar mozayığıdır. Eşek anırtısı da vardır elbet yeryüzünde. Ama bu anırtı, bülbül sesini yok edemez.
Zübeyr Gündüzalp Ağabeyin Afyon Ağır ceza Hâkimliği Müdafaası
Afyon Ağır Ceza Hâkimliğine,
Gizli cemiyet kurmak ve devletin emniyetini bozmak suçuyla müttehem bulunmaktayım. Aşağıda arz edeceğim vecihle böyle bir suçu işlemediğime kat’î kanaatiniz geleceği için bu ittihamı daha şimdiden reddediyorum. Evet, Risale-i Nur talebesi olduğumu memnuniyetle ve ilan edercesine söyleyebilirim. İnkâr etmek, Risale-i
Kimsenin yaşantısını beğenmedim: kendime uygun bir yaşantı da bulamadım. Turgut’u da hor gördüm bu arada. İstediği gibi yaşamasına karşı koydum. Sonunda uzaklaştı benden. Ona Burhanlık yaptım. Evlenmesine karıştım. Sonra evlerine gitmedim. Şimdi gitmek isterdim. Özür dilemek, kendimi olduğu gibi bırakmak isterdim. Ne yazık bütün bunları
Sayfa 666 - İletişim
huzursuz beyin alıntısı
-ALINTI-
ZATEN ÖLMÜYOR MUYUZ?
Steven Pressfield, kitabı Yaratma Savaşı’nda klasik senaryodan yola çıkıyor: Kadının biri kanser olduğunu ve altı aylık ömrü kaldığını öğrenir. Birkaç gün içerisinde işinden istifa eder ve yazı yazmak, Yunanca öğrenmek gibi hayallerinin peşine düşer. Kadın hayatının en mutlu günlerini yaşarken, arkadaşları onun delirdiğini düşünürler. (Kadının kanseri gerilemeye başlar. )
“Bu mudur yani?” der Pressfield, "içimizdeki dirence karşı koyabilmek için illa ölümle yüzleşmemiz mi gerekir?" ZATEN ÖLMÜYOR MUYUZ?
Devam eder:
“Zaten karanlıkta kalmış her şaşkın ruh, bir sabah ansızın sihirli bir değnekle rüyasını gerçekleştirmek için ilk adımı atacak güce kavuşsaydı, memlekette psikologlar işsiz kalırdı. Hapishaneler boşalırdı. Alkol ve tütün endüstrisi çökerdi.”
Pressfield elbette abartıyor (Makalenin sonunda, ressam olan Hitler’in boş bir tuvalle karşılaşmaktansa İkinci Dünya Savaşı’nı başlatmasının kolayına geldiğini iddia ediyor.)
Abartıyor ama gösterdiği yer doğru.
Normal zamanlarda kendimize doğru yönelirsek, insanlardan uzaklaşmaktan ve yalnız kalmaktan endişeleniyoruz.
Ölümle yüzleştiğimizde ise zaten uzaklaşacak zamanımız kalmıyor.
Önceliklerimiz değişiyor ve daha fazla kendimize odaklanıyoruz.
Clarrissa Pinkola Estes’in kadınlar için yazdığını genelleyebiliriz:
“Bir insan, kendisi olduğu zaman başkalarını kendisinden uzaklaştıracağını hissedebilir, ama ruhu meydana çıkarmak ve değişiklik yaratmak için gereken, tam da bu psişik gerilimdir.”
