Kimdir bizi böyle tersine çeviren
Her ne yapsak yolumuza çıkan birini andırırız?
Görünce son tepeden bir daha vadisini
Nasıl döner, duraklar, oyalanırsa –
Öyle yaşıyoruz işte
vedalaşıyoruz daima.
Sayfa 113
Hayatım boyunca olağanüstü
biçimde fiziksel tedirginlik çekmiştim; sürekli kaynayan zihnim yüzünden entelektüelin
durağanlığını asla olumlu bir nitelik olarak göremedim.
Sayfa 106
O “Asla!” sivri çakıllardan, çelikten, kırık camlardan, dikenli tellerden oluşuyordu. O
“Asla!” bir engeldi, bir silahtı, hayatını ebediyen koruma adına yerleştirilmiş bir barikattı.
Sayfa 84
Çling çling çling!
Çling çling çling!
Çling çling çling!
Sayfa 70
Beden oluşmuştu ama kanatlar henüz kozanın nemiyle ağırlaşmış durumdaydı. O geçici
devinimsizliğin tutsağı olarak antenlerimin gücüne sahiptim.
Onlar, hayatımın en büyük armağanlarıydı; görülmeyeni görmeme, algılanması mümkün
olmayanı duymama onlar yardım ediyordu.
Sayfa 121
Ağlıyordum çünkü zihnim, onu
dolduran sorular yüzünden patlamak üzereydi ve başvurabileceğim hiç kimsem yoktu.
Sayfa 13
hayat -sanırım öyle düşünürdü- içinde zaten yeterinden fazla güçlük barındırıyordu ve çocukları üzmek için yenilerini icat etmeye gerek yoktu.
