Kitaba başladığımda bu hikâyeler hakkında ne yazabileceğimi düşündüm. Fakat okudukça her hikâye için farklı şeyler yazabileceğimi gördüm.
"Oğlumuz"da babaların oğullarının kendi gibi olmasını istediğini, "Bacanak"da akraba da olsa insanların güvenilir varlıklar olmadığını, "Havuçlu Pilav Meselesi"nde Türk halkının -veya tüm insanlığın- yeni bir şeylerden korktuğunu anlatmaya çalıştığını söyleyebilirim. Fakat kitapta çok fazla geçen bir betimleme takılmıştı kafama. "Kel Melahat"ta, "Hiç Bir Şey Bilmiyormuşum"da, "Bitmemiş Senfoni"de -ki bana göre Bitmemiş Senfoni, Hiç Bir Şey Bilmiyormuşum'un devamı gibiydi.- ve "Heyyi Hey", Hepsinde sarışın bir hanımefendiden bahsediliyordu. Hepsi bilgili ve hikâyedeki karakterimize bir şeyler öğretip ona bir şeyler katıp gidiyordu.. Fakat en dikkat çekici ayrıntıyı "Heyyi Hey"de farkettim. Sarışın hanımefendilere âşık olan karakterlerin hepsi zayıf karakterli insanlardı. Ve sanki sarışın hanımefendiler de Tanrı tarafından gönderilen ve görevleri bu insanları zayıflıklarından kurtarmak olan melekler gibiydiler. Ve "Çifte Tabancalı Hafiye" kitabına gelince her şey biraz daha netleşmişti kafamda. Tarık Buğra hikâyelerinde kendinden ziyade halaoğlunu anlatmıştı. -Sarışın hanımlara âşık olan kişi- Kendiyle ilgili bir şeyler anlattığı hikâyelerde ise iri ve ela gözlerden bahsediyordu. Yazı içerisinde hiç bahsetmemiş olsam da en beğendiğim hikâye "Üstadla Konuşuyorum" oldu. Çünkü kaos doluydu ve eğlenceliydi.
