"... her şey eskisi gibi olsun diye bir şey olamaz."
Sayfa 366Kitabı okudu
"Her şey eskisi gibi, değil mi?"
"Her şey eskisi gibi, sadece biz değiliz!"
Sayfa 37Kitabı okudu
Öykümüzün kahramanı o anda, muzip bir çocuğun güneşe ayna tutarak gözünü kamaştırdığı bir adama benziyordu. "Nedir bu," diye düşünüyordu; "Düş mü görüyorum yoksa?.. Yeni bir olay mı, yoksa dünkünün devamı mı?.. Ne hakla yapıyorlar bunu, kim getirdi bu adamı buraya, kim izin verdi?.. Düş mü, hayal mi görüyorum?.."
Bay Goladkin usulca kolunu çimdikledi, hatta odadakilerden birini çimdiklemek istedi ama vazgeçti. Yok yok, düş değildi bu, değildi. Bay Goladkin buram buram terlemeye başladı. Başına olağanüstü, görülmemiş, kimsenin başına gelmemiş bir şey geldiğini hissediyordu. Durum bu derece utandırıcıydı. Böyle münasebetsiz bir halin temsilcisi olmak Bay Goladkin'e ayrıca azap veriyordu. Sonunda o hale geldi ki kendi varlığından şüpheye düştü. Her şeye hazır olduğu halde durumunun özelliği beklenir sürprizlerden değildi! Sıkıntı içinde bunalıyor, vakit vakit bilincini, belleğini kaybeder gibi oluyordu. Birdenbire toparlandı, önündeki çalıştığı evrakı hiç düşünmeden, adeta fark etmeden çalakalem yazdığını gördü. Yazdığını denetlerken okuduğunu anlamadığının farkına vardı. Tam o sırada, yerinde sessizce oturan öteki Goladkin ayağa kalktı, besbelli bir iş için bitişik odadaki kaleme gitti. Bay Goladkin arkasından baktı, sonra etrafına göz gezdirdi; her şey eskisi gibiydi.
Sayfa 47 - GoladkinKitabı okudu
Birini sıkıntıda görünce çocuk gibi ortadan kaybolmak istiyorum. Korkaklıktan değil ;kendimi onun yerine koymaktan, insanların karşısında bazen de o eski aptalca utangaçlığım yüzünden dikilip kalıyorum. Gitmek gerektiği halde bir türlü uzaklaşamıyorum. Her zaman gerekenin tersini yapıyorum, çocuklar gibi. Kitaplarla, yani bir çeşit masal dünyası ile hayatı karıştırıyorum eskisi gibi. Galiba gittikçe de düzeltilemez oluyorum bu konuda. Masalın nerede bittiğini, hayatın nerede başladığını farkedemiyorum. Bazen, suratıma bir garip bakıyorlar ; o zaman uyanır gibi oluyorum.
Benim için bütün oyunlar, romanlar, hikayeler herkesin anladığından başka bir anlam taşıyor. Bütün hayat, bütün insanlık bu kitaplarda anlatıldı, bitirildi. Yeni bir şey yaşamak, yeni bir kitap tanımak oluyor benim için. Kitaplarla ve onların yazarlarıyla birlikte yaşıyorum. Önsözlerle yaşıyorum. Hiç bir yazar şaşırtmıyor beni : çünkü hayatlarını sonuna kadar biliyorum. Gerçek dediğiniz dünyada ise kimin ne yapacağı belli değil. Her gün şaşırtıyorlar beni. Yazarlarımla yaşamak daha kolay... "
Sayfa 370Kitabı okudu
"... yanımda olmadığın zamanlar çok kızıyorum sana. Seni görmediğim bu son üç ay içinde inan her an kızdım sana. Elime geçsen bir şey yapıp zehirlerdim seni! Evet, öyle işte. Şurada on beş dakikadır yanımdasın, bütün kızgınlığım geçti, eskisi gibi yine seviyorum seni. Gitme, yanımda otur..."
Sayfa 265Kitabı okuyor
Baba’dan mektup…
“Bütün bu olanları düzeltmek için hiçbir şey yapamıyorum, Ayşe; çaresizliğim hiçbir işe yaramıyor... Tanrı'nın, cennetin ve hatta cehennemin var olmasını diliyorum. Küçük şeyler önemini kaybediyor. Memleketi kurtarmak için içine daldığım it dalaşına uzaktan bakma imkanı buldum şimdi. Bizim silahlarımız ve gücü müz vardı. Halbuki kilometrelerce ötede, tabancam elimden alınmış da esir düşmüşüm gibi hissediyorum kendimi. . . Bir gün vatanıma dönebilecek miyim? Döndüğümde her şey eskisi gibi olacak mı ? "
