İç hesaplaşmaları oluyor insanın.
Başladığı yerde bitmeyen.
Bazen sevdiği ama beraber olamadığı insanın yanında biten, bazen çok sevdiği ama
olamadığı bir yerde biten, bazen çok sevdiği ama hayatta olmayan bir sevdiğinin yanında biten iç hesaplaşmaları.
Düşündükçe insanın canını yakan, keşkelerle dolu iç hesaplaşmaları.
Geçmişte kalıyor insan hep; çünkü sevdikleri, kaybettikleri, ulaşamadıkları orda hep. Kalıyor orda hep, dönmek istemiyor an'a, dönerse keşkeler devam edecek çünkü canını yakmaya. O yüzden derin bir özlem besliyor
geçmişe hep insan.
Şimdiyi şimdi yaşamalı çünkü sonraya bıraktığınız her şey yıkıma dönüşüyor insan için ve yarınlar hep geç kalmakla meşhurdur. Dostoyevski diyor ya; "Aslında insanın canını en çok acıtan şey; hayal kırıklıkları değil, yaşanması mümkünken yaşayamadığı mutluluklardır."
Sabah tüm zırhını yorganı ile birlikte atmıştı üzerinden. Güneşin de yardımı olmuştu demeyi çok isterdi ama ufak bir tebessüm gibi ısıtabilmişti içini sadece. Kalktı. Ayağına baktı çorabın biri yok diğeri yatağa bir metre uzaklıktaki duvarın dibinde. Nerde diye bakındı diğerine, yastığının yanında görünce haylaz bir gülümseme ile başını az
Bir hayal gerçekleşmesi gereken zamanda gerçekleşmelidir. İşte tam o günlerde alınmalıydı bana akülü araba. Artık çok geç, her şey için çok geç, uçup gitti elimizden o balon.
