Kitabın da sevgili yazarımız kendi hayatından kesitler paylaşmış, duygu dolu satırlar, buruk anılar...
Kırk günlük iken baba hasreti ile tanışmış, babasını tekrar gördüğünde ise bir buçuk yaşındaymış. Tam babasına kavuştum derken yine bir ayrılık ve o minik yürek asker babasının yolunu gözlemiş. Askerlik sonrası hep birlikte yaşamaya başlayınca dünyalar minik Sümeyye'nin olmuş fakat bu mutluluk da uzun sürmemiş. Eğitim için Türkiye'de bulunan büyük amca yanına gönderilen Sümeyye'ye gene gurbet düşmüş anlayacağınız. Yüreğinde yaşadıklarını öyle nahif bir dille kaleme almış ki, o an o küçük kıza sarılıp, teselli etmek ihtiyacı hissediyorsunuz.
Beni en çok etkileyen bölümlerden biri de ortaokul döneminde babaanne ve dede ile yaşadığı zamanlardı. Ailesine hasret bir çocuğun sessiz çığlıklarını duydum her bir cümlesinde...
En çok baba sevgisine hasret, biraz sitemkâr, biraz buruk geçen yıllar....
Çocuklarımızın geleceği için en iyi olanı yaptığımızı zannederken aslında onların ruhunda ne fırtınalar kopardığımızdan habersiziz...
İçinizdeki çocuğu unutmadan, onun gözleri ile bakın çocuklarınıza.
Şimdi bir öğretmen Sümeyye Toprak ; öğrencilerinin başını Sevgi ile okşayan bir öğretmen hem de...
"Yıllar geçti geçmeyen yılların içinden...
Ve öncesinde ;
............. yazamadım bir şey!
Ve anladım ki ;
.............. hissedilen her şeye cümle kurulamıyormuş..."
