Taş, yaraları olduğunu bilmez, ama rüzgar vurdukça, yağmur oydukça bu yaraları duyumsar.
Özgürlüğüyle o kadar gurur duyuyordu ki, karar vermiştim, ben de onun yolundan gidecektim.
Ölçülü sevinçler ve ölçülü acılar içinde yaşamaya alışmıştı.
İnsanlar, kuşlar gibi konuşsalar yalan söyleyemezler diye düşünürdüm. Konuşmak, basitçe kendini ifade etmek olsaydı, kimse hiçbir anlamı olmayan o sesleri çıkarmak için küçük dilini kullanmaya kalkışmazdı.
Çünkü bir keresinde bana, orada, ölümün olduğu yerde hiçbir şey yok demişti. Yalnızca ölüm var, o kadar. Ve ölüm, birinin yok olması, artık olmaması demek, yalnızca yokluğu var, yalnızca anısı var; ama sonra bu da yavaş yavaş gidiyor, böylesi doğru demişti, çünkü ölülerin bizimle kalması gereksiz. Gideni alıkoymak gerekmiyor, zorbalık bu, sevgi değil.
Yoksa bir şeyin bizi ilgilendirmesi, ama bizden bağımsız olması bizim suçumuz mu?
Ağlamanın ve sızlanmanın doğru olduğu zamanlar vardır, ama kendin için değil, dünyada bir haksızlık yapıldığı her an bunun acısını hepimiz çekiyoruz, bunun için.
Başlangıcında yaşamayı bilemeyen ben, ortasından yaşayacağım belki zamanı.
İyilik insanları günahlardan ve kötülüklerden uzak tutan bir şeydi.
Sayfa 17Kitabı okudu
Eşyalara aşırı bağlanmak gereksizdir, insanlar önemlidir, eşyalar değil.
Sayfa 17Kitabı okudu
Bir anda her şey beni korkutur olmuştu, çünkü güçsüzlük her şeyin içine sinmişti; her şey kırılabilirdi ve ben kırılan şeyleri onarmak için hiçbir şey yapamazdım. Beni kuşatan bu dünyada acımasız bir yok etme gücü vardı.
Sayfa 21Kitabı okudu
Var olan her şey var olmaya devam etmek zorundadır. Eğer bir şeyi yaşadıysam unutulacağını sanmıyorum.
Sayfa 24Kitabı okudu
Taş, yaraları olduğunu bilmez, ama rüzgar vurdukça, yağmur oydukça bu yaraları duyumsar.
Sayfa 24Kitabı okudu
Anılar böyledir, patlayan bir şeyden arta kalanlara benzer, bazıları uzaklara sıçrar ve onları asla bulamayız...
Sayfa 45Kitabı okudu