"her şeyi büyütüyordum, bu yüzden de yaşam yolunda hep aksıyorum."
Sayfa 113Kitabı okudu
Sonra dayanamıyorsun. Her şeyi içine atmaktan yavaş yavaş tükendiğini hissediyorsun. Seni çok iyi anlıyorum diyen herkesin, seni anlamadığını görüyorsun. En yakınından uzaklaşıyorsun yapabildiğin en iyi şeyin, yazmak olduğunu görüyorsun. Yazıyorsun herkesten saklasan da, gizlesen de tükeniyorsun. Hani o dışarıya verdiğin mutluyum imajı var ya, içini yiyip bitiriyor. Biri gelse ve gerçekten de tam anlamıyla yanında olsa, düzeliceksin gibi geliyor ama okadar çok yenilgiye uğradın ki sevmede, değer vermede, bir yanın hep kimseye güvenme diyor ve yenilmeye başladığın zaman asıl acıları tatmaya da başlıyorsun. İşte o anlar kalbinin, aklını yendiği anlar oluyor. Ve benim kalbim aklımı hep yeniyor. Değer vermekte bir sorun yok da , aynı önemi, ilgiyi, sevgiyi, değeri göremeyince başlıyor asıl sorun. Asıl sorunlar, asıl canını yakanlar oluyor. Birde yitirdiklerin var, dönülmez yolda bıraktıkların, geri dönmeyeceğini ezberlediklerin. Hani herşey de derler ya " hayat devam ediyor " aynen öyle ne giden geri geliyor, ne de kalanlar değerini biliyor, ne yerin ne kıymetin değişiyor, sen sadece günden güne eriyorsun, tükeniyorsun hissizleşiyorsun. Ama gerçekten de birgün aklım bu savaştan üstün çıkarsa, ozaman sevdiğim insanlar, tam anlamıyla soğukluğu tadacaklar..🥀
Her şeyi fazlasıyla anlamak bir hastalıktır; gerçek, tam manasıyla bir hastalık.
