" Kapı olmak hiç de sevimli değil,” diyordu içimizdeki çamların en yaşlısı, “Bir kere, kapı olunca kilit takarlar bize. İnsanoğlunun böyle acayip huyları vardır. Evet, gözümümüzün yaşına bile
Artık herkes pencere olma hayalinin peşine düşmüştü.
Büyüklü küçüklü önemli değildi, pencere olsunlardı da. Yeter ki görebilsinlerdi dışarıyı. Yeter ki bakışlarını uzatabilsinlerdi uzaklara. Bakışlarıyla dokunabilsinlerdi ufuklara, kıpırtılara; dokunabilsinlerdi renklere, seslere...