"Ruhum yalnızca ezilmekle kalmadı,ele geçirildi,hem de bir deli tarafından.Dayanılmaz bir acı bu,aklın muharebe meydanında silah bıraktığını görmek.Ama beynimi oydu bu adam,yok etti içimdeki aklı.Sanırım bu kâfirin amacını anlıyorum ama yine de kendimi ona yardım etmek zorunda hissediyorum.İstesem de istemesem de tarifi olanaksız şeyler bağladı ona beni,sanki beni halatla bağlamış çekiyor da halatı kesecek bıçağım yok."
Sayfa 235Kitabı okudu
Bütün fırtına etrafımızda, bozkırdaki beyaz bir ateş gibi gürlüyor, çatallanıyor ve çatırdıyordu ve biz onun içinde yanıyor, ama kül olmuyorduk; ölümün dişlerinin arasında ölümsüzdük!
Sayfa 324 - 325Kitabı okudu
Tanrı aşkına, lambalarınızı ve mumlarınızı idareli kullanın! Yaktığınız her galon içim, en azından bir damla insan kanı akıtılmıştır.
Sayfa 297Kitabı okudu
Bütün yöntemlerim akıllıca, gerekçem ve amacımsa delice.
Sayfa 267Kitabı okudu
Ah! Başkalarını ateşlemek için, kibritin kendisinin harcanmak zorunda olmadı ne zor!
Sayfa 242Kitabı okudu
Evet, çelik bir kafatası benimki; en beyin dağıtıcı çarpışmada bile miğfere ihtiyaç duymayan cinsten!
Sayfa 242Kitabı okudu
Bir tutsak duvarı delip geçmeden nasıl dışarıya ulaşılabilir? Benim için beyaz balina, yakınıma itilen o duvardır.
Sayfa 236Kitabı okudu
Gözle görülen bütün nesneler dostum, sadece karton maskelerdir.
Sayfa 236Kitabı okudu
Sizi sadece şuursuz bir içgüdüden dolayı yakalayan akılsız bir hayvandan intikam almak!.. Delilik bu! Akılsız bir şeye hiddetlenmek kâfirlik gibi görünüyor.
Sayfa 236Kitabı okudu
Bence, yönetmekten aciz, yalnızca adı yönetici olan birini görmekten daha üzücü bir şey olamaz.
Ah, mutluluk ışığı sever, biz de dünyayı şen sanırız; ama sefalet kendini vakurca saklar, biz de sefalet yok sanırız.
Sayfa 23Kitabı okudu
Korkunç bir gerçek: mutsuzluk fikri belli bir noktaya dek bizi şefkatli kılar, ama bazı özel durumlarda, bu nokta aşıldığında, mutsuzluk bizi şefkatli kişiler yapmaz artık. Bunun her insanın yüreğinde mevcut olan bencillikten kaynaklandığını söyleyenler var yanılıyorlar. Bu durumun asıl sebebi insanın karşısındaki hastalığa, mutsuzluğa derman bulamayacağına karar verip, umutsuzluğa düşmesidir. Duyarlı bir kimse, kendi merhamet duygusu yüzünden sık sık acı çeker. En sonunda da, içindeki merhamet duygusunun kimselere yardımının olmadığını anladığı vakit, sağduyusu bu kişinin ruhunu merhamet hissinden arındıracaktır.
Sayfa 37 - Can YayıneviKitabı okudu
Herman Melville
“Sefaleti düşünmenin ya da görmenin bir noktaya kadar içimizde şefkat uyandırması hem çok doğru hem de çok korkunçtur; ama bazı özel durumlarda, o noktanın ötesine geçmez duygularımız. Bunun tek suçlusunun insan ruhunda doğuştan bulunan bencillik olduğunu düşünürseniz yanılırsınız. Bunun nedeni, aşırı ve yapısal hastalıkları iyileştirme konusunda duyulan umutsuzluktur. Duyarlı biri için, acıma ile acı çoğunlukla aynı şeydir. Ve sonunda böyle bir acımanın yardıma yeterli olmayacağı anlaşıldığında sağduyu ruhun ondan kurtulmasını ister.”
Sayfa 163 - Katip BartlebyKitabı okudu
