Yalnız yaşamamın ikinci haftası bitmek üzere. Demek yaşlılığa giden yolu sessizlikle katedeceğim, ediyorum. Yaz tatili denen şeyin bu sene bana en büyük getirisi, sonsuz sayfalar dolu kitapların odamın her yanını işgal edişi oldu: pencereler ve balkon kapısı açık, dodi ya kapı arkasında ya da kapı önündeki sandalyede uyuyor: aşağıya bakarsam incir
İçinde zıtlıkların yoğrulmasıyla meydana gelmiş birisi Raci, imanıyla ve şüphesiyle bir insan... Neye üflediği nefesiyle alemler ötesine perde aralayan;dışıyla deli, içiyle hikmet sahibi bir mezarlık sakini Aynalı Baba...Hayali ziyafet sofralarından, saraylardan hiçlik makamına uzanan seyr-i sülük yolu...Musiki ve beyitler eşliğinde rüya ve gerçek
Küçükler bunu yapmazlarsa hep küçük kalacaklarını bilirlerdi, çünkü edepli olmak “bizim zamanlarda” yaşayan, hayatları ile “efendi” ve “hanımefendi” kelimelerine hakkını veren güzel insanların önemsediği bir şeydi. Çünkü bu insanlar kendilerinden önce, diğer insanları düşünen, fedakâr, diğerkam ve hasbi insanlardı. Onlar için kendi dışındakilerle
Sonunda üçünüde okudum arada bu kaçamaklar güzel oluyor aşkın herşeyin üstesinden gelmesini seviyorum galiba macera aksiyon biraz da kalp kırıklığının acısı ve sonunda kavuşma en güzeli de bu değilmi