"Karanlık.Siyah,simsiyah bir perde görüyor olacaktım.Bana her şeyin kötü gittiğini
söyleyecekti bu perde.Benim işleri hep darmaduman ettiğimi fısıldayacak,sesi ku-
laklarımdan gitmeyecekti.Susmayacaktı.Güneşi göstermeyen bir perde olacaktı bu
Ben o güneşi,o siyah perde yüzünden hiç göremeyecektim.Aslında o perdeyi ke-
nara çekmek çok kolayken,insanın farkında olmadan yaşadığı birçok şey yüzün-
den mutsuzluğa saplanması gibi,ben de perdeye takılacaktım öylece.Ve muhte-
melen şu an çıktığım ofis yolunda,sadece o perde gözümün önünde olacağı için,
yaşadıklarıma ve hayata dair hiçbir güzel şey düşenemeyecektim."Herşey kötü o-
lacak diyecektim,"Veya daha fenası,herşeyi genelleyip,"Erkekler çok anlayışsız
baksana şuna,"diyecektim.Ya da"Hayat çok zor,"diye söylenip duracaktım ve bunların hiçbiri,hiçbir şeye çare olmayacaktı.Çoğu insan böyle değil miydi?Kötü birşey yaşandığında,sanki gözlerine siyah bir perde inmiyor muydu?"