Hiçbir çarem kalmadı, beynim hiçbir duygu ve düşünceye katlanamıyor artık, hiçbirini almıyor, hiçbir şey bilmiyorum, hiçbir şey hissetmiyorum, hiçbir şey anlamıyorum; sanki bu aylarda başıma korkunç bir şey gelmiş gibi hissediyorum ama ne olduğu konusunda pek bir bilgim yok. Dünyaya ilişkin en ufak bir fikrim yok; sadece, bilincimden kaçan şeyi bir şekilde bilinç düzeyine çıkarırsam, kendimi öldüreceğimi hissediyorum.
Kaygı, toplanan kara bulutlar gibi yüreğimin derinliklerine yapışıp orada kaldı. Bu şekilde yaşamaya devam edersem gelecekte nasıl biri olacağımı merak ediyorum. Yapabileceğim hiçbir şey yok. Hasta bir adam mı olacağım yalnızca? Bu düşünceler beni afallatıyor. Ne yapmalıyım? Hiçbir yol yokmuş gibi sanki, hiçbir şey. Benim böyle umarsızca yaşamamın sadece insanları rahatsız ettiğini ve tamamen anlamsız olduğunu düşününce daha da katlanılmaz geliyor. Senin gibi yetenekli biri anlar mı bilmiyorum ama dünyada "Benim yaşıyor olmam insanlara rahatsızlık veriyor. Ben lüzumsuz bir adamım," farkındalığı kadar acı veren bir düşünce yok.
Güngörmez
"Hiç sevmem kışları" derdi. Neymiş üşürmüş de kalın giymek zorunda kalırmış. "Hahh" dedim içimden. "Yazın da, kışın da mahallenin en pejmürdesi sensin..." Bunları o zamanlarda çok yakın olup da sevemediğim, şimdilerdeyse rahmetli olan canım arkadaşıma söylerken yıl 1995 aralığın 17'siydi.
Şimdiyse 2006 yazının
Mektup
İnsan er yada geç farkına varır bazıları hemen bazıları bı yolda bazıları bı işte bazıları öldüğünde oğlum baban çok çabaladı yani bilmiyorum aslında baban hayali tavan olan bı insan değildi sadece tek isteği huzur mutluluk olan bı insandı bilmiyorum ilerde ben sana nasıl bı baba olucam ama gerçi o zamana gelenilcekmiyim onuda bilmiyorum dışardan
''-Xururuca!
+ Ne var?
- Ağlamak kötü bir şey mi?
+ Ağlamak hiçbir zaman kötü değildir, budala. Neden sordun?
- Bilmiyorum, bir türlü alışamadım. Sanki yüreğim boş bir kafes...''
"Ağlamak kötü bir şey mi?"
"Ağlamak hiçbir zaman kötü değildir,budala.Neden sordun?"
"Bilmiyorum.Bir türlü alışamadım.Sanki yüreğim boş bir kafes..."
Sayfa 69 - Can yayınları
YALNIZLIĞIN YARATTIĞI İNSAN
Pardösüsünün kürklü yakasını kaldırınca üşüdü mü diye baktım. Aslında soluk esmer yüzü balmumu gibi sararmıştı.
– Üşüdün, dedim.
Kaşını kaldırdı. Yanağındaki çıban yerinde kan yoktu. Durdum. Yüzünü avuçlarıma alıp ovaladım.
– Neden böyle oldun, dedim.
Güldü. Karanlığa doğru tükürdü. Başını iki tarafa şiddetle
Enerjimin yitip bittiğini görmüyor musun? Duygularımın nasıl yok olduğunu ama kalbimin hâlâ deli gibi çırpındığını? Tek bir an bile mutlu değilim. Her şey boşa. Hiçbir şey bana iyi gelmiyor.
...
Neden uyanıp, neden uyuduğumu bile bilmiyorum.
Sayfa 85Kitabı okuyor
Bugün burada bir şey paylaşmak istiyorum. Bir düşünce, bir duygu... Çok yakından tanıdığım bir kişinin annesi vefat etmiş. Nasıl davranacağımı bilemedim ona karşı. Teselli etsem nasıl edeceğim ki. Anlıyorum seni desem yaşamadığım bir şeyi nasıl anlayabilirim ki. Soru sormadım hiç hatırlatmak istemedim. Ama çok üzüldüm. Yaşanan acının tarifi yok. Tarifi olmadığı gibi tedavisi de yok. Yerine başka bir şey koyabilecek bir şey kaybetmedi ki . Düşünüyorum. Düşünüyorum. Bakıyorum çevreme insanlar sevgilisinden ayrıldığı için sanki hayatının sonu gelmiş gibi davranıyorlar. Oysa hiçbir şekilde hayat acılarla bitmiyor. Bazen bazı insanların üzüldüğü şeyler çok basit geliyor. Bilmiyorum ya da ben çok derin düşünüyorum. Ama bazen hayatta da derin düşünmek gerektiğine inanıyorum. Derin düşünceler, derin duygular, hassas bir kalp ve düşünmekten yorgun düşen bir beyin. Bazen kendimi çok yıprattığımı düşünüyorum. Ama değer diyorum. İnsanları en hassas en ağır darbe aldıkları yerden kırmaktansa kendimi yıpratmayı tercih ediyorum. Çok değişik bir yazı oldu gece gece ama içimde kalmasını istemedim. Teşekkür eder, iyi geceler dilerim efenim.
;)
~HM~
"Artık hiçbir şey bilmiyorum."
Sayfa 38 - ithaki yayınlarıKitabı okuyor
Artık sadece ellerim değil tüm bedenim titriyor. Gittikçe tükeniyorum ama bitmiyorum. Neden hala ölemiyorum bilmiyorum. Balkon trabzanı ya da bileğime dayalı bir jilet... Neden hala sonumu getiremiyorum. Neyi bekliyorum bilmiyorum. Hiçbir şey bilmiyorum ben...
Fakat, nereye gidiyorum, bilmiyorum. Bir garip heyecan içinde sarhoş gibi yürüyorum ve korkmuyorum. Çünkü koyu. uzun ve sayısız bir kafilenin içindeyim, yolumuzun sonunda belki bir uçurum da olsa yürüyeceğim; zira benim için hiçbir şey geriye dönmekten daha fena değildir.
