Foucault
Ne zaman kıymetli sayılamayacak şeyler zamanımın büyük kısmını işgal etmeye başlasa, inzivaya çekilirim, tıpkı yorgun sürülerin yaptığı gibi hızla eve dönerim. Yaşamımı kendi duvarlarımın içine hapsetmeye karar veririm: ‘Böylesi bir kayıp karşılığında dişe dokunur bir şey vermeyecek kimse’ derim, ‘benden bir günümü bile çalmasın zihnim, kendi kendisine sabitlensin, kendi kendini yetiştirsin, kendini dışarıdaki şeylerle, başkalarının onayına muhtaç hiçbir şeyle meşgul etmesin; halkı ya da tek tek insanları ilgilendiren her şeyden uzak bir sakinliği sevsin.
Anne, Dünyadaki en şevkatli insandır. Peki şu sonsuz şuur, irade, kudret, ilim ve yanında şefkat isteyen faaliyetleri anne yapabilir mi? Yapamaz, çünkü sadece şefkat yetmez ve annenin şefkati bunları yapmaya da yetmez. Bunların her birini anbean yapan bizzat Allah’tır. Annemizin sevgisini keşfedip onun için canımızı bile verecek olan bizler, Allahın sevgisini ve şevkatini üstümüzde bir keşfetsek; Onun için feda edemeyeceğimiz hiçbir şey olmaz. Ondan gelen her şeye rıza gösteririz. Bizim kedere rıza gösteremeyişimizin, başımıza gelen sıkıntılarla sabırlı olamayışımızın sebebi, Allah’ın bizim üzerimize yaptığı faaliyetlerini göremememizdir.
Bazen hayattan çok fazla şey istememelisin.
Hayatında birini seviyor olman,
Aklının bir köşesinde iyi bir arkadaşının olması,
Her gece uyurken bahçedeki ağaçlardan gelen cırcır böceklerinin sesini duyabilmen,
Yarın sabah uyandığında birinin seni annenin ya da babanın adıyla çağıracağını bilmen,
Sevdiklerini gözlerinle görüp onlara sarılabilmen, dokunabilmen,
Çocuğunun doğmasını beklemen,
Annenin sıcacık ellerinden bir bardak çay alıp içebilmen
Ve oturup gençlik anılarını dinleyebilmen...
Tüm bunlar, içindeki umudu canlı tutmaya yeter.
Bazen hayattan fazladan hiçbir şey istememelisin.
Sahip olduklarını biraz düşünmen yeterli.
Bu basit şeyler, birçok insanın ulaşılmaz hayalidir...