Hiçliğin Tadı
Ey hüzünlü ruhum.
İhtiyar budala.
Kanının kanatlarında hırçın bir kıvılcım yanardı,
Umudun mahmuzu yavaşça dokunsa şaha kalkardın.
Ey şimdi her adımda derin derin soluyan hasta
İşe yaramaz beygir
Uzan olduğun yere dayanmasını bil.
Sönmeyen yanı var mı dünyanın.
Ruhum, acılarını örtün.
Ağır mermer tabutlarda uyanacak zamandır.
Yenilmiş
Kafamın içinde o kadar çok düşünce var ki, hangi kanalda yol alacağından hep bir şüphe halinde, en sonunda kala kalıp hiç bir yöne akamayan bir duruş halinde seyrim. Oysa ne çok yakışırdı bir şekilde bir kanala dalıp duru bir halde yol alırken yıkamak ruhumu. Dinlenmek üzere yol alırken yorulmak, yorulurken yoğrulmak... İnanmadan önce bir şeye; neden inandığını bilmek, bilip şüphelerinden arınır iken, yeni şeylerden şüphe edecek kadar cesaretli olmak ve cesaret sahibi olmadan önce bilgeliği ucundan kıyısından yakalamak, gökyüzüne doğru bakarken yıldızlara yolculuk etmenin hiçte olumsuz birşey olmadığını düşünen bir çocuğun düşünü yaşayan umudu içerisinde. Bir takım dogma ve izmler halinde duruşlar dan kurtulmak için çileler çekebilecek sabrı zihninde bütünleştirmek. Kimi zaman hiç farkında olmadığın kinini sorgulamak, kimi zaman sisli bir perdenin ardında bekleyen, takip eden ön yargıları bir kılıç darbesiyle ortadan ikiye yarmak. Bazen sinsi korkulardan sabah uyandığında sıyrılmış olmak. Tüm kibir tadı yayan irin, leş kokulu şeyleri sıyırıp atmak her nerdeyse bilerek. Bilmek, bilmek, bilmek... bilirken biriken hiçliğin farkına varmak, ve bulmak, bulduğunu anlamak, hayat endişesi olmadan mümkün olan her yola revan olmak, yolculuk sırasında uğramak kendine, kendine kendini sormak....(HK)
Kafamın içinde o kadar çok düşünce var ki, benlik hangi kanalda yol alacağından hep bir şüphe halinde, en sonunda kala kalıp hiç bir yöne akamayan bir duruş halinde seyrim. Oysa ne çok yakışırdı bir şekilde bir kanala dalıp duru bir halde yol alırken yıkamak ruhumu. Dinlenmek üzere yol alırken yorulmak, yorulurken yoğrulmak... İnanmadan önce bir şeye; neden inandığını bilmek, bilip şüphelerinden arınır iken, yeni şeylerden şüphe edecek kadar cesaretli olmak ve cesaret sahibi olmadan önce bilgeliği ucundan kıyısından yakalamak, gökyüzüne doğru bakarken yıldızlara yolculuk etmenin hiçte olumsuz birşey olmadığını düşleyen bir çocuğun düşünü, umudunu içinde barındırmak. Bir takım dogma ve izmler halinde duruşlar dan kurtulmak için çileler çekebilecek sabrı zihninde bütünleştirmek. Kimi zaman hiç farkında olmadığın kinini sorgulamak, kimi zaman sisli bir perdenin ardında bekleyen, takip eden ön yargıları bir kılıç darbesiyle ortadan ikiye yarmak. Bazen sinsi korkulardan sabah uyandığında sıyrılmış olmak. Tüm kibir tadı yayan irin, leş kokulu şeyleri sıyırıp atmak her nerdeyse bilerek. Bilmek, bilmek, bilmek... bilirken biriken hiçliğin farkına varmak, ve bulmak, bulduğunu anlamak, hayat endişesi olmadan mümkün olan her yola revan olmak, yolculuk sırasında uğramak kendine, kendine kendini sormak....(hrn)
Hiçliğin Tadı
Vücut nasıl donarsa içinde sonsuz karın,
Bak, her an, her saniye beni yutuyor Zaman;
Şu yuvarlak küreye bakıyorum yukardan,
Meraklısı değilim sefil sığınakların.
