Yaşamak şimdi var, şimdi yok bir hiçlik, bir karşı koyuş, bir büyük direnmeydi. İçi paramparça oldu ama acısı yıldırmadı, yıkmadı onu. Tam tersine, kaya gibi kurşun işlemez oldu. Daha bir dört elle sarıldı yaşamaya.
Aydınlık! Gelecek! Uzak mı yakın mı, bilemiyorum. Avucumdaki hiçlik orman yangınına dönüşüyor ... Özgürlüğün yağmuruyla ıslanmasam, yıkanmasam, boğulacağım.
Vakit geldi! Her şey anlamsız. Gitmeliyim, anlama kavuşmak için ... Ruhumun acısı bedenimi sarıyor. Acımı doyurmalıyım, sağaltmalıyım. İnsan bir giz işte! Sis çözülüyor, kent uyanıyor. Parlak ışık lekeleri pencereye dokunup geçiyor ... Karışık bir denklemin çelişkisinden kurtuluyorum, kurtulacağım ... Durmak, koca karınlı kentlerin karnında iniemek yok oluş değil de nedir?
