Çileci ideali hesaba katmazsak, insanın, insan hayvanının bir anlamı yoktu şimdiye kadar.
Yeryüzü üzerindeki varoluşu bir amaç içermiyordu; “neden insan?” - sorusu yanıtsız bir soruydu; insan ve yeryüzü için istenç yoktu; her büyük insan yazgısının ardından daha da büyük bir “Boşuna!” nakaratı tınlamaktaydı.
Bu anlama gelir işte çileci ideal:
Senin Yüzünden
Geceye tutuklu, uykum firarda,
Hayallin geçerken, yine gözümden
Hiçlik çemberinde, ömrüm zararda,
Cayamam asla, ben bu sözümden.
Fırtınalar esti, döndüm buruldum
Kaybolmuşum diyar diyar soruldum,
Takat kesilince, çok da yoruldum,
GÖNLÜ GENİŞ VE RUHU GEZGİN SUFİ MEŞREPLİLERİN KIRK KURALI:
Birinci Kural: Yaradanı hangi kelimelerle tanımladığımız, kendimizi nasıl gördüğümüze ayna tutar. Şayet Tanrı dendi mi öncelikle korkulacak, utanılacak bir varlık geliyorsa aklına, demek ki sen de korku ve utanç içindesin çoğunlukla. Yok eğer, Tanrı dendi mi evvela aşk, merhamet ve şefkat
Sevmek Sanat Olsun// Cansu Dayan
İnsanın anlam arayışı nedir bu çağda?
Atalarımızdan kalma bir kaygıyla gelecek, şimdiki standartlarımızı iyileştirmeye yönelik en güzel yıllarımızı transparanlaştırıyoruz.
Elimizde ne kalıyor peki? Ömrün geri kalanı sigortalanmasıyla yaşama başlayacağımızı düşünüyoruz. Kalıplar biçiyoruz kendimize,sevmenin önüne engeller koyuyoruz; yaş,zenginlik,boy bos... Yeterli mi peki? Nerede sevgi ?
Zaman evrenin tanrısıdır.
Sevgi dışında her şey hiçlik ile karşılıktır. Bir hayvanı,bir insanı, ağacı, taşı toprağı sevin... Sevmek insanın en büyük zenginliğidir. En büyük sigortadır, ömürü paha biçilir yapar. Yaşamda neden en eksik duygu bu ki? Zaman neden buna yok? Hiç mi atalarımızdan ders almadık, sevmek sanatını ne zaman gerçekleştireceğiz?
Bir adam bir kadına sarılarak, bir erkek bir erkeğe sarılarak, bir kadın bir kadına sarılarak, bir çocuk bir hayvana sarılarak; ağaca,evrene tüm kalbiyle kucaklayarak... İşte işte bir sabah uyandığında sarılanlar yine aynı dünyaya gözlerini açacak lakin değişen anlam ve bakış açısı olacak. Sevmek sanatı hep var olusun... :)
*Not: Bir gün sevmek sanatını gerçekleştirdiğim insana mektup niteliğinde olsun, o zamanların heyecanıyla yazamam belki şimdi sevmek sanat olsun...
''Kendimi berbat hissediyorum. Hiç istemediğim şeylere boyun eğmek zorundayım ve sürekli beni rahatsız eden, acımasızca yutan bir çıkmaza sürükleniyorum. En acısı da sanki ne yaparsam yapayım boşa çabalıyormuşum gibi, asla bu çıkmazdan kurtulamayacakmışım gibi hissetmek. Yani yarının yokmuş gibi, geleceğin bomboş, zifiri karanlığa gömülmüş gibi Bunun üzerine düşündüğünde karşına çıkan tek şey hiçlik.''
Nefessiz kalmışçasına derin bir soluk çektim içime. ''Mücadele edecek gücüm kalmadı,'' diye bitirdim sözlerimi.
Sayfa 339 - Martı YayınlarıKitabı okudu
