"Hiç mi umudun yok? Belki bir gün yan yana oluruz. Belki bir gün dokunurum sana. Belki bir gün öperim seni. Acı
çekeceğimi bilmediğimi mi sanıyorsun? Ben şimdiden çekiyorum o acıyı. Aylarca bekledim seninle konuşmak için, iki haftadır her saniyende hayatındayım, uyuyorsun biliyorum yemek yiyorsun biliyorum dışarı çıkıyorsun biliyorum dolap kapağının kulpu çıkıyor bunu bile biliyorum. Ama yanında olamıyorum, acı çekiyorum. Uyuyakaldın ve Allah kahretsin dedim ya, Allah kahretsin gidip üstünü örtemiyorum! ... teki taciz etti seni. Ne yapabildim? Hiçbir șey. Hiçbir şey, kocaman bir hiçlik! Bomboş, elimden gelen bomboş bir hiçlikti! Bunlar acı vermiyor mu sanıyorsun? Ve ben bu acıya rağmen varım, acı çekmeye de varım. Sen var mısın? Yoksa hayatının sonuna kadar bir korkak olarak mı
yaşayacaksın?"
Sonsuz bir sessizlik içindeyim. Kalbimdeki ağırlık, ruhumun derinliklerine işliyor. Geceleri uykuya dalarken, karanlık düşüncelerin beni kuşattığını hissediyorum. Gözlerimden yaşlar süzülürken, içimdeki acıyı bastırmaya çalışıyorum.
Bir zamanlar neşe dolu günler yaşadığımı hatırlıyorum. Hayat, umut dolu bir yolculuk gibiydi. Ama şimdi, her adımda
Yaşamak
(Dinlemek için: youtube.com/watch?v=U9IGnNN...)
mektup yazdım: Şu an son durumumuz ve duygularımla ilgili çok şey var yazacak. Ama bunları yazıp, sizde geriye kalmış birkaç müsbet duyguyu kullanmaya kalkmıyacağım. Serbest olsaydım hayatımı yeniden tanzim etmeye yönelirdim zorluğu olmazdı.
…
Bu arada kendimle kalınca sakin ol diyorum
“Bütün bunlar bitsindi artık, büyük, karanlık, acısız bir hiçlik olsundu. Hiç hissetmemek ve hiç düşünmemek, bir son, ani ve doğrudan, insanı kötü rüyadan kurtaran bir uyanış gibi...”
Sayfa 114
