Bir uçurumun kenarındaydım.Ölümü içimin en derinlerinde hissediyordum bu sefer sona gelmiştim ve bunun farkındaydım . Kimse tarafından bulunmak istemiyordum -bir kişi hariç-. Kafam çok bulanıktı düşüncelerim zihnimi ele geçirimiş gibiydi.Uçurumun kenarına oturdum ve ayaklarımı aşağı doğru sarkıttım kafamdaki düşüncelerden arınmak için zihnimi başka şeylerle meşgul etmek zorundaydım . Uçurumun yüksekliğini hesaplamaya çalıştım. Tahminimce 50-60 metre idi.Daha fazla da olabilirdi bilmiyordum.
Arkamdan gelen adım sesleri ile beraber ne zaman aktığını bile fark etmediğim göz yaşlarımı sildim .Gelenin kim olduğuna bakmadım , sessizce yanıma gelip oturdu. Rüzgarın bana ulaştırdığı kokusuyla kim olduğunu anlamıştım her zaman ki gibi kokuyordu -umut kokuyordu-içime dolan aitlik hissiyle onu ne kadar çok özlediğimi anladım. Aramızdaki sessizlik anlaşmasını bozan her zamankinden farklı olan hüzünlü sesi oldu.~pes mi ediyorsun?cevap vermedim ama o anladı. Sessiz kalışımın bir kabulleniş olduğunu bilirdi çünkü.-"Neden ben yeterince yanında olmadım mı sana iyi gelmedim mi saramadım mı yaralarını sevgilim , neden? Ben senden vaz geçemedim ama sen kendinden vazgeçiyorsun. Benim ruhum seninle tamamlandı sen gidersen ben yarım kalırım varlığınla göğün en üstlerine taşıdığın kalbimi yokluğunla sınama."Hayır sevgilim böyle düşünme sen bana çok iyi geldin dünya üzerinde ki panzehirim oldun. Sana böyle düşündürdüğüm için affet beni, ben kendimi affedemiyorum bari sen affet ama benden vazgeçmek zorundasın sevgilim.-"Saramadın yaralarımı senin elin değdikçe kanadı benim yaralarım ama sen farketmedin. Benim ruhum senin ruhunu tamamlamak için kendisinde asla doldurulamayacak boşluklar açtı." Her bir sözümden sonra nasıl yıkıldığını görmekti asıl ruhumu paramparça eden ama benden vazgeçmeliydi en azından bunu ona borçluyum.-"Eğer gerçekten böyle düşünüyorsan sana daha fazla zarar veremem kanatamam yaralarını. Ama sana söylemek istediğim bir şey var eğer dinlersen", başımı olumlu anlamda aşağı yukarı salladığımda devam etti konuşmasına."özür dilerim seni kendi sevgimden koruyamadım senin varlığın beni iyileştirirken seni nasıl yaraladığımı göremedim. Senin ruhunun şifası olduğumu düşünürken ruhunun katili olduğumu farketmedim. Özür dilerim sana panzehir olduğumu sanarken seni yavaş yavaş öldüren bir zehirden farksızmışım ve ben hiçbir şeymişim sen bende herşeyken.Şimdi sevgilim eğer gitmemi gerçekten istiyorsan herşey senin iki dudağının arasından çıkacak tek bir söze bağlı.Uzun bir sessizliğin ardından ikimizin de duymak istemediği o kelime dudaklaırmdan bir zehir misali döküldü dudaklarımdan .-"Git"