Yoruldum artık daha fazla ileriye gidemeyeceğim oyunun sonuna geldim, artık tüm sırların açığa çıkması gerekiyordu. Belki de böylesi daha iyi olacak ama söyleyemem ki. Nasıl derim yaşadığım her şey bir oyun. Nasıl derim ki ben bu oyunun kahramanıyım. Nasıl derim ki kurgular aleminin hastasıyım. Nasıl fark etmedim, kendimde olanları, nasıl düştüm kendi tuzağıma? O gece gerçekten Ayasofya'ya gittim, farkında olmadan düşmüşüm yola. Dışarı çıkarsam rahatlarım diye düşündüm belki de. Aslında ilk defa gidişim değil Ayasofya'ya, defalarca gittim. O gece Ayasofya'nın dehlizine doğru gittim, içine girmek istedim. Ruhum karanlığı, yalnızlığı istiyordu çünkü. Kimin aklına gelir gecenin bir vaktinde kör kütük bir kuyuya inmek. Dedim ya ruhum buna açtı çünkü karanlıkla tanışmam ilk değildi. Annem küçükken çok antrenman yaptırdı. Karanlık nere olsa beni oraya koyardı saatlerce çıkarmazdı. Bir insan çocuğuna bunu nasıl yapabilirdi. Alışmıştım artık karanlıklar ürkütmüyordu beni. Ama kendi karanlığım artık ürkütüyor ve annemin beni zorla hapsettiği karanlıktan çıkmak istiyordum.