Depresif adam

İlk gün

19
49
41
Bu sabah yeni bir güne uyandım öncekilerden farklı mıydı bilemiyorum. adeta dayak yemiş gibi kendimden bezgin bir halim vardı suratım şişmiş Alev almışcasına sıcaktı solgun bir tenim ve asık bir suratım vardı olduğum bu odaya bu eve yabacıydım istemeye istemeye çıktım yatak denen meskenimden. açtım Koca dünyaya penceremi oturdum masamın başına sağ ön ayağı dengesiz di eski fakat bir o kadar da sevdiğim bir masaydı bir çok yazım bu masa üzerinde hayat bulmuştu Ufak bir kağıt parçası sıkıştırdım denge sağlanmış oldu yerimden kalktım ağır adımlarla mutfağa yöneldim sade bir kahve aldım ayılmak için ufak bir kahvaltıdan sonra üstümü giyinip evden çıkmam gerekti üstümdeki bu giysilerin zırhtan farkı yoktu ağır ve can sıkıcı bir etkisi vardı boynumdaki kravatın bir tasmadan farkı yoktu işte ben koca bir derginin önemsiz bir köşe yazarıydım yazılarım insanlara hitap etsin diye onları düşünerek yazardım benim düşüncelerimin fikirlerimin hiçbir ehemmiyeti yoktu gerçek onlar için iç karartıcı moral bozucuydu yaşadıkları hayata o kadar yabancı bir hal almışlar dı ki kendilerini avutmatan başka bir yol olmadığına inandırmışlardı ikiyüzlülük çoğunun maskesi haline gelmiş gerçek fikirlerini açıklamaya korkar , çekinirlerdi hep bir dışlanma kaygısında , yalnız kalmaktan korkuyorlar dı benim gibi olmaktan korkuyorlar dı sanırım...