Gece yoğun yağan yağmurun ardından,15 derece hava sıcaklığında, hafif esen rüzgarlı bir havada çıkmıştım dışarı. Tek olduğum ve hafta sonu trafiğini de çekmemek için otobüsü tercih etmiştim. Durağa varmıştım, gelen ilk otobüse bindim, yarı yolda inip trene binerim diye düşündüm. Otobüste oturacak yer yoktu, en arkaya kapı dibine geçtim, üstad Zarifoğlu'nun bir öykü kitabını atmıştım çantaya, çocuklara yazmıştı ama benim de ilgimi çekiyordu. Her durakta duran otobüs, yolcularını almaya devam ediyodu. Benden sonraki durakta birisi bindi. Oturacak yer olmayan otobüsün en arkasına doğru ilerlemişti genç kız...Tesettürlü değildi ama başı örtülüydü. Fakat ona bakanlar türbanlı diyecekti. Başında siyah bir örtü, gözünde siyah bir gözlük vardı. Üzerinde yeşil beyaz bir elbise vardı ama boynu açıktı. Kılık ve kıyafetiyle farklı bir görüntü vermek ister gibiydi. Artık insanlar bilgisi, kültürü, ahlakı, edebi ile değil görselliği ile karşıya bir mesaj verme derdindeydi. İnsanların görselliğe değer verdiği zirve noktaları yaşıyorduk. Dün bir dost meclisinde bir abimiz şöyle dedi: Artık söz devri bitti göz devri başladı, hakikaten öyle.
Halbuki insanı insan yapan düşünme yapısı, düşünme biçimi, hayata bakış açısı, insana ve eşyaya verdiği/vermediği değer değil miydi? Bunlardır insanı insan yapan. Görsellik geçici. Giydiğin eskiyecek, zamanı ve modası geçecek, cilt buruşacak. En nihayet ömür bitecek.
Vesselam...
İçindekiler