"Zamanın Hüznü" şiiri, hayatın geçişini ve zamanın bizi yavaş yavaş çocukluk ve gençlik anılarımızdan koparışını anlatır. Kapanan kapılar, dökülen yapraklar gibi, sevdiğimiz insanların kaybı ve hayatın getirdiği değişimlerin hüznü şiirin ana temasını oluşturur. Şair, zamanı bir yandan alıcı bir güç, diğer yandan ise yaşamın ağır yükü olarak tasvir eder.