Paul Virilio, yaşlı bir Japon dostundan aktarıyor;
'"Amerikalıları bağışlayamamanın nedeni Hiroşima'nın yalnızca bir savaş eylemi değil, bir deney olması.'"
Savaş, bütün kıyıcılığına rağmen bir vicdanın nefes alabileceği kadar gözlerini kapatabilir, bu canavarlar ise asla.
Hiroşima
Gülerken ölmüştü babam
Anam Chiyo-Ni ağlıyordu
Ve kız kardeşim Shirara
Ah Shirara
O da saçlarını tararken öldü
Shirara, ah Shirara
Aynada unuttu gençliğini
Sayfa 613 - Everest
İnsanιn zamanla vahşileştiğini, toplumlarımιzda insan vahşetinin doruğa çıktιğını, 20. yüzyιldaki Nazilerin ölüm kampları, Japonların Asya'da mezalimi, ABD'nin Hiroşima ve Nagasaki'de atom bombalarιnι sivillere karşι kullanmasι doğrulamιyor mu? İnsanιn uygarlaştιkça kendisine güveni artarken, "ötekine" düşman gözüyle bakmasι, aşağılamasι öğrenilmiş bir vahşetin belirtisi değil mi?
Sayfa 121
20. yüzyılda, şüphesiz iki Holokost yaşanmıştır. Auschwitz ve Hiroşima!
Sayfa 65 - KutadguKitabı okuyor
Hiroşima'nın yıkıntıları arasında buldukları küçük Japon kız gibi. Her şey ölmüştü; o ise oyuncak bebeğine şarkı söylüyordu.
Zaman geçecek. Yalnızca zaman.
Sonra bir zaman gelecek.
Zaman gelecek. Bizi birleştiren şeyin ne olduğunu bilmeyeceğiz. Yavaş yavaş silinecek anılarımızdan bu bağın adı. Sonra tamamen kaybolacak gözden.
Sayfa 83 - Can YayınlarıKitabı okudu
Bildiğini sanıyor insan. Sonra bakıyor ki hiçbir şey bilmiyor.
Sayfa 78 - Can YayınlarıKitabı okudu